ที่มา Thai E-News
โดย Don Sambandaraksa
ที่มา: Bangkok Post Database section
http://www.bangkokpost.com/tech/technews/24791/what-is-praise-worth-when-criticism-is-forbidden
แปลโดยทีมงานไทยอีนิวส์
30 กันยายน 2552
คำสรรเสริญจะมีความหมายอย่างไรถ้าคำวิพากษ์วิจารณ์ถูกสั่งห้าม
บางคนมักมีความคิดว่าโครงสร้างของสังคมไทยมันอ่อนแอมาก และจะพังทลายลงเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงแม้กระทั่งเพียงเล็กน้อย และเราจะต้องปกป้องมันโดยการปิดหูปิดตาและหลังจากนั้นเพื่อความปลอดภัยก็มุดหัวลงไปในหลุมทราย
ถึงกระนั้นยังมีมุมหนึ่งในสังคม ซึ่งมีเด็กๆที่เติบโตมาพร้อมกับโลกปัจจุบัน มีมุมมองที่ต่างจากมนุษย์ดึกดำบรรพ์ที่กำลังพยายามปกป้องตัวเองจากตัวของเราเอง
ยกตัวอย่างเช่นการเรียนภาษา การปิดหูปิดตามันเริ่มต้นมาจากยุคคอมมิวนิสต์เมื่อการเรียนภาษาต่างชาติถูกกำหนดให้ผิดกฏหมายเพื่อป้องกันไม่ให้มีการแบ่งแยกและเพื่อบังคับให้มีการผสมผสานระหว่างเชื้อชาติต่างๆ แต่ปัจจุบันทุกอย่างมีเสรีภาพมากขึ้นและคนกลัวว่าภาษาไทยจะค่อยๆหายไปและตายไป และถูกทดแทนโดยคนรุ่นใหม่ที่พูดภาษาอังกฤษและใช้เวลาทั้งวันอยู่หน้าอินเตอร์เนทที่ใช้แต่ภาษาอังกฤษและถูกทำให้เสื่อมโดยวัฒนธรรมตะวันออก ซึ่งแน่นอนคงจะมีบางคนบ้างที่หลงไหลอยู่ในโลกไซเบอร์และเป็นผีซอมบี้อินเตอร์เนท แต่โดยรวมแล้วประเทศไทยได้รอดพ้นและแสดงให้ชาวโลกเห็นแล้วว่าพวกเราไม่ได้ถูกสยบอย่างง่ายดาย
บางทีตัวอย่างที่ดีที่สุดคือการที่เด็กผู้หญิงไทยพูดลงท้ายประโยคด้วยคำว่า 'ค่ะ' (ka) ซึ่งเป็นคำภาษาไทยที่ไม่มีความหมายใดๆอยู่ในตัวเว้นแต่เพื่อแสดงความเคารพและความสุภาพอ่อนน้อม สิ่งนี้เกิดขึ้นบ่อยๆในอีเมล์และ IM หรือ Twitter แต่ก็มีบ้างที่จะมีผู้ชายที่ลงท้ายประโยคด้วยคำว่า "ครับ' (krub) ถึงแม้ว่าจะเป็น email ในภาษาอังกฤษ มันไกลจากการที่วัฒนธรรมไทยจะถูกซัดไปโดยคลื่นของโลกาภิวัฒน์ของโลกตะวันออก เพราะคนยุคใหม่ของโลกดิจิตอล หรือ วัยรุ่นหน้าจอ (screenagers) ได้พบวิธีที่จะใส่วัฒนธรรมเหล่านี้เข้าไปในภาษาที่ปราศจากโครงสร้างนี้โดยใช้คำเหล่านี้ในลักษณะภาษาอังกฤษผสมและเฉพาะกิจ
การลงท้ายประโยคด้วยคำว่า "ด้วยความเคารพและความสุภาพ" มันดูเทอะทะเมื่อเทียบกับความสละสลวยของการเพิ่มกับคำว่า 'ค่ะ' (ka) อย่างง่ายๆ แม้ว่ามันอาจจะทำให้ฝรั่งงุนงงว่าคำว่า 'ค่ะ' (ka) มันหมายถึงอะไร
เมื่อต้นปีที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสได้นั่งอยู่กับนักเรียนชั้นมัธยมปลายเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นว่าทำไมและอะไรเกิดขึ้นเมื่อโลกไซเบอร์เจอกับโลกดึกดำบรรพ์ในเครื่องแต่งกายแบบไทยโบราณและในกองกระดาษที่เต็มไปด้วยหมึกคาร์บอน และสิ่งที่พวกเขาได้พูดออกมามันเป็นการเปิดหูเปิดตา และมีความสมดุลย์อย่างมากเมื่อปราศจากความสุดโต่ง แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความไว้ใจในสิ่งที่เราสามารถทำได้ถ้าปล่อยให้พวกเราเป็นตัวของตัวเอง ตัวอย่างข้างบนนี้เป็นหนึ่งตัวอย่างที่คนรุ่นใหม่คิด อีกตัวอย่างหนึ่งคือการเซ็นเซอร์
นักเรียนนานาชาติที่กล่าวถึงนี้ ซึ่งพวกเขาขอร้องไม่ให้เปิดเผยชื่อเพราะกลัวว่าจะถูกลงโทษโดยผู้ปกครองของพวกเขา ได้กลับมาจากการฝึกทหาร จากการที่พวกเขามาจากโรงเรียนนานาชาติและพูดภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว (ผมไม่เป็นกลางแน่เพราะผมก็จบมาจากโรงเรียนนานาชาตินี้เช่นกัน) พวกเขาบอกผมว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งมีนักเรียนคนหนึ่งไม่สบาย และหลังจากที่ถูกส่งกลับมา แทนที่จะกลับไปที่ศูนย์ฝึก แต่คุณครูได้ส่งตัวไปยังห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ และถูกใช้ให้ค้นหาเวปไซต์ที่ละเมิดสถาบันและควรที่จะถูกเซ็นเซอร์
ใช่ครับ ผมฟังจากเด็กอายุ 18 ปีหลายคนว่าพวกเขาถูกพาไปที่ห้องลับในศูนย์ฝึกของกองทัพบก ซึ่งถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกทหาร พวกเขาต้องค้นหาเวปไซต์และความคิดเห็นในอินเตอร์เน็ทในภาษาอังกฤษที่ควรจะถูกเซ็นเซอร์ ซึ่งแน่นอนภาษาอังกฤษยังเป็นภาษาที่ผู้ฝึกโดยทั่วไปยังไม่ชำนาญในการใช้งาน
ในห้องนั้นมันมีแต่รูปของในหลวงซึ่งกำลังกระทำความดี เสมือนว่าเพื่อจะส่งเสริมให้คณะทำงานทำเพื่อปกป้องบัลลังค์ ระบบของพวกเขามีฐานข้อมูลที่มี ที่อยู่ IP ในรูปแบบของ code ที่ซับซ้อน ของเวปไซต์ โฟรัม และสื่ออย่าง youtube แต่ละหน้ามีประมาณ 20 รายชื่อ และฐานข้อมูลนั้นมีมากกว่า 100 หน้า
ผมพยายามทำเป็นไม่อาย ผมถามว่าพวกเราต้องทำอย่างไรถ้าพวกเขาพูดในทางที่ไม่ดีเกี่ยวกับรัฐบาล และรัฐบาลไม่ใช่กษัตริย์ใช่ไหม? เด็กคนแรกตอบว่าจ่าบอกว่ารัฐบาลนี้เป็นตัวแทนของกษัตริย์ และถ้าคุณหมิ่นประมาทรัฐบาล คุณกำลังหมิ่นประมาทกษัตริย์โดยทางอ้อม
เด็กคนที่สองบอกว่า ภายในหนึ่งชั่วโมงเขาเจอ 4-5 เวปไซต์ดังกล่าว แต่ส่งไปแค่ 2 พวกเขาโง่มาก แต่ที่เหลือเป็นคำวิจารณ์ที่มีเหตุผลแทนที่จะเป็นการด่าทอน
เด็กคนแรกบอกต่อว่าเขามีเพื่อนอีก 10 คนที่จะยืนยันเรื่องนี้ หลังจากที่ผมเริ่มสงสัยว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความจริงหรือไม่
แน่นอน มันไม่ได้มีอะไรลับลมคมในต่อการที่กองทัพบกจะรวบรวมรายชื่อและส่งต่อไปยัง MICT เพื่อส่งต่อไปยังศาลเพื่อให้ออกคำสั่งบล๊อกเวปไซต์เหล่านั้น แต่เพื่อนเด็กๆของผมเหล่านั้นได้คิดถึงมันและบอกผมว่าบางลิงค์ของฐานข้อมูลดังกล่าวได้ถูกบล๊อกไว้แล้ว บางเวปไซด์ถูกบล๊อกเมื่อสองวันที่ผ่านมานี้เอง ซึ่งไม่มีเวลาพอในการดำเนินเรื่องอย่างเป็นทางการในการขอคำสั่งจากศาล
เมื่อเป็นเช่นนั้น หนุ่มวัยเยาว์เหล่านั้นดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับความจำเป็นที่จะต้องมีการเซ็นเซอร์
เด็กคนหนึ่งบอกว่า ความคิดเห็นบางอันที่งี่เง่าควรจะถูกเซ็นเซอร์ แต่บางกรณที่เป็นการถกเถียงกันอย่างมีเหตุผลควรจะถูกเปิดเผยและพวกเราควรจะสร้างความสมดุลย์ให้กับเหตุผลเพื่ออธิบายว่าทำไมพวกเรารักในหลวง ถ้าคุณยังเซ็นเซอร์มัน พวกเราไม่สามารถจะโต้แย้งได้
เด็กอีกคนหนึ่งโต้แย้งว่า แล้วใครหละที่ตัดสินว่าใครถูก? ว่าเวปไซต์นี้มันบ่อนทำลายหรือไม่? มันนำไปสู่ความคิดที่ว่ารัฐบาลพี่ใหญ่กำลังควบคุมชีวิตของพวกเราอยู่
เด็กคนหนึ่งตอบว่า ผมคิดว่าสังคมเป็นตัวกำหนด ในโฟรัมคุณโพสท์ความเห็น คนอ่านสามารถเข้าไปคลิ๊กบวกหรือลบ และอินเตอร์เน็ทจะเป็นผู้กำหนดว่าความเห็นนั้นเป็นอย่างไร
ผมเชื่อว่าคำโต้เถียงทั้งหมดนี้มันจะก้องกังวานอยู่ในหัวใจของหลายคน ซึ่งพวกเรายังลังเลที่จะพูดออกมาจากใจและถามคำถามว่าทำไมจักรพรรดิถึงไม่ใส่เสื้อผ้า เปรียบเสมือนกับที่ Jedi Master Yoda เคยบอกไว้ว่าความนึกคิดของเด็กมันน่าพิศวงโดยแท้จริง
What is praise worth when criticism is forbidden?
Published: 30/09/2009 at 12:00 AM
Some people seem to have this idea that the structure of Thai society is so weak, liable to crumbling at the slightest wind of change, that we need to protect it by closing our eyes, ears and then, as a precautionary measure, putting our head into the sand.
Yet, there are some corners of society, some children who, having grown up in a connected world, see things so very differently from the ancients who are trying to protect us from ourselves.
Take the topic of language. Closing our eyes and ears all started in the communist era when studying in a foreign language (as opposed to studying a foreign language itself) was made illegal to prevent separatism and force racial integration. Today, things are much more liberal and people fear that the Thai language will wither away and die, to be replaced by a generation of English speakers who spend their days online in an English-denominated Internet polluted and corrupted by Western culture. Of course, it was possible to find some poor soul who had lost his way online and become an Internet zombie to prove that point, but by and large, Thailand survived and showed the world that it was not to be a pushover.
Perhaps the best example is the way any girls (and it seems to be more the women than the men) ending sentences in ka, a Thai word with no particular meaning in itself except to show respect and politeness. This happens a lot on email as well as on IM or Twitter. More rare is the guy who also ends his otherwise English language email sentences in the masculine form, krab. Far from Thai culture being washed away by the tide of Western globalisation, the new generation of Digital Natives (Gartner) or Screenagers (IDC) has found a way to accommodate Thai cultural norms in a language that is devoid of such constructs by using these words in a pidgin, ad-hoc style way.
Ending every sentences with the words "with respect and politeness", would be so cumbersome compared to the elegance of simply adding ka, albeit at the cost of making every foreigner wonder what on earth a ka is.
Earlier this year I sat down with some high school students to discuss the whys and wherefores of what happens when cyberspace meets the ancients in their traditional Thai silk dresses and carbon-intensive piles of paperwork and what they had to say was eye-opening; a real balance without any absolutes but yet with a trust in what we can do given the chance to be left to ourselves. The above example of language was one example of what our new generation think, the other being censorship.
These international school pupils, who asked not to be named for fear of being grounded by their parents more than anything else, had recently returned from their national service army training. Being from an international school and with a perfect command of the English language (I am a bit biased here, as I also graduated from that same school), I was told that on one occasion, one of the students had fallen ill and, after taking him back, rather than returning to training, the teacher instead took them to a computer lab where they were told to search the Internet for sites that violated the monarchy and should be censored.
Yes, I was told by a few 18-year olds that they were taken to a secret room in an army training camp where, as part of their military training, they had to scour the Internet for sites and comments in English that had to be censored. Obviously English is still too hard a language for normal Thai recruits to effectively work in.
The room itself was full of posters of His Majesty doing good things, as if to encourage the workers on with their task of defending the Crown. The system had a database with a hard-coded local IP address where entries for sites, forum postings and media such as YouTube clips were listed. Each page had 20 entries and the database was over 100 pages long.
I tried being cheeky. I asked what we had to do if they said bad things about government. The government isn't the King, right? The Sergeant said that this Government is representing the King and if you insult the government, you are indirectly insulting the King, the first kid told me.
In an hour I found four or five such sites, but only submitted two. The guys were really stupid. The others were more balanced critical comment rather than verbal thrashing, a second kid said.
I've got 10 more friends who are able to confirm this story, the first kid told me after I started to wonder if this was all for real.
Of course, they would be nothing sinister in the army compiling a list for forwarding to the MICT to submit to the courts for a court order to block them. However, my young friends had thought of that and told me that some of the links on the database had already been blocked, some as fresh as two days old, which would not have been enough time to go through the official procedure of getting a court order to censor the site.
That said, the young men in front of me seemed to be ambivalent about the need for censorship.
Some of the really stupid ones need to be censored, but the type that present a credible argument need to be shown and we need to balance our reasons as to why we love the King. If you censor it, we can't defend it, one said.
But who decides on what is right? Whether this website is destructive or whatever? This leads to the whole idea of a big brother government in control of our lives, another argued.
I think society draws the line. With forums, you have posts and comments. People can click on a plus of minus and the Internet will decide for itself what is on view, the first responded.
I am sure these arguments will resonate in the hearts of many, as we have been reluctant to speak our minds and ask why the Emperor has no clothes on. As Jedi Master Yoda once said, truly wonderful, the mind of a child is.