สูเกิดมาเป็นคนกรุง หอมกลิ่นประทิ่นปรุง เรืองรุุ้งฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม
สูจึงเหยียบย่ำซ้ำเติม สันดานแต่เดิม พูนเพิ่มหลงปลื้มลืมตัว
สูคอยจิกกัดกดหัว มองผู้อื่นชั่ว เป็นวัวเป็นควายใช่คน
สูแบ่งผิวพรรณชั้นชน นี่พวกพ้องตน และโน่นบ้านนอกคอกนา
สูเหม็นสาบคาวปลาร้า ชิงชังชั่วช้า แช่งด่าว่าด้อยแดกดัน
สูจ้องรังเกียจเหยียดหยัน กล่าวโทษลงทัณฑ์ ว่ามันเป็นลาวใช่ไทย
สูเห็นเฮาเป็นคนไหม เฮามีหัวใจ มิใช่ใบ้เบื้อบัดสี
เฮาคือไพร่แดงเสรี หทัยดวงนี้ เฮาพลีเพื่อความยุติธรรม
เฮาจนบ่จนใจดำ กินไม่อิ่มหนำ แต่อิ่มน้ำคำเกินเอียน
เฮาอาจไม่เคยได้เฮียน บ่ฮู้ขีดเขียน โรงเรียนเฮาคือทุ่งนา
เฮาเฮียนจากหอยปูปลา จากดินจากหญ้า จากป่าฟ้าเปลี่ยวเรียวไพร
เฮาฮู้ว่าไผเป็นไผ ใครกลั่นแกล้งใคร เหตุใดไทยไม่พัฒนา
เฮาหันความจริงยิ่งกว่า หอคอยศักดินา บูชารูปโฉมโนมพรรณ
เฮาต่ำแค่ชาติตระกูลชั้น หากใจเฮานั้น ฮู้ทันทรราชฆาตกร
