2 พฤศจิกายน, 2012 - 00:52 | โดย Chumaporn Tangkliang
เมื่อเทพสั่งคำรามร้องก้องท้องฟ้า
ราษฎร์ก้มหน้าปิดประตูสู่ความหวัง
เพียงเรียกร้องขอสิทธิจากเวียงวัง
กลับรื้อรั้งคัดค้านต้านปวงชน
ถูกสะกัดวางยาอย่างหน้าด้าน
เป็นตำนานต่อกรความฉ้อฉล
อ้างมาตราร้อยสาเหตุเลศยอกยล
เพื่อตอกย้ำความเป็นคนไม่เพียงพอ
112 บูชาราชาชาติ
112 กลั่นกร่อนราษฎร์มิเหลือหรอ
112 อวยอำมาตย์จอมสอพลอ
112 เกินร้องขอความเป็นธรรม
ต้องกราบตีนต้องเป็นฝุ่นใต้ตีนไหน
จึงคืนไทให้ไทยได้ร้องร่ำ
ต้องสังเวยกี่ชีวิตที่จองจำ
จึงบำบัดความอธรรมในหัวใจ
จะได้ร้อยมาลาจากซากศพ
แสดงความเคารพที่หม่นไหม้
จะได้เชิดเทิดความรักที่หายไป
ร้อยโซ่ตรวนคล้องไปทุกแดนดิน
แต่อย่าหวังความภักดิ์รักหวนย้อน
เมื่อท่านเองบั่นทอนจนสุดสิ้น
จะพลิกฟ้าชูหญ้าเปลี่ยนแผ่นดิน
ให้ผองชนคืนถิ่นความเป็นคน
วาดดาว
อีกวันที่ร่ำไห้ในวันที่สภาไม่รับพิจารณาร่างกฎหมายแก้ไข มาตรา 112
และอีกวันที่บอกตัวเองว่าอีกแล้ว
