---------
เปรื่อง: ครูปูนคะ ถามจริงเคยเข้าป่าเหรอคะ
ปูนนก: เคยครับพี่เปรื่อง จริง ๆ
ปูนนก: แต่ป่าที่ว่า นี่น่ะ หมายถึงไปเที่ยวป่า นะครับ
ปูนนก: แต่ถ้าเข้าป่า หมายถึง หนี การจับกุม สมัย 6 ต.ค. 19 น่ะ
ปูนนก: ผมโตไม่มันครับ อิอิ.....
เปรื่อง: แต่ร้องเพลงเพื่อชีวิตได้
ปูนนก: โห....ผมเป็นคนชอบอ่านครับ
ปูนนก: ที่บ้านผมมี หนังสือ ประเภท นกสีเหลือง เป็นตั้งเลยครับ
เปรื่อง: พี่ก็อยู่ในหตุการณ์นะคะ 6 ตุลา
ปูนนก: อ่ออ...ครับพี่
ปูนนก: ก็พี่ที่ให้มาใน DEVน่ะ ก็มีส่วนสำคัญที่นำมาสู่ 6 ต.ค. ด้วยน่ะครับ
เปรื่อง: ทำไมคุณปูนถึงมีความคิดทางการเมืองมาทางนี้ล่ะคะ
เปรื่อง: ทั้งที่เป็นคนรุ่นหลัง
เปรื่อง: ถามเครียดไปหรือเปล่าคะ
ปูนนก: ไม่เลยพี่สนุกดี
ปูนนก: พี่เปรื่องรู้จัก จิตร ภูมิศักดิ์ หรือเปล่าครับ
เปรื่อง: คงรู้มั้งคะ
ปูนนก: ผมได้รับแรงบันดาลใจจากการอ่านหนังสือของ จิตร ภูมิศักดิ์ ครับ
เปรื่อง: พี่จะเล่าเหตุการณ์ 6 ตุลาให้ฟังเอามัยคะ
ปูนนก: ในหลาย ๆ เรื่อง
thomas: เขาตายในชายป่า เลือดแดงทาดินอีสาน อีกนาน อีกนาน อีกนาน....
ปูนนก: ดีเลยครับ
ปูนนก: ใช่ครับ คุณแมวอ้วน
ปูนนก: คุณจิตร ภุมิศักดิ์ ตายที่ อ. ภูพาน จ. นครพนม (จำวันไม่ได้) แต่ปี 2507
วันเสียงปืนแตก
thomas: พี่เปรื่องเล่าเลยๆ
เปรื่อง: ไม่นึกว่ามนุษย์จะทำกันได้ขนาดนั้น 6 ตุลา...........
ปูนนก: พี่เปรื่องอยู่ทีไหนครับ วันนั้น
thomas: เอ้...หรือเก็บเอาไว้ นัดเวลาเล่า ก็ดีนะ
เปรื่อง: อยู่ในม็อบที่ธรรมศาสตร์ค่ะ
thomas: จะได้ไปโปรโมทคนเข้ามากันก่อน
เปรื่อง: มือสั่นเลยค่ะ พอจะเล่า
ปูนนก: พี่อยู่ที่ลานโพธิ์ เหรอครับพี่ กำลังตั้งใจฟัง
เปรื่อง: อยู่ที่สนามฟุตบอลค่ะ
ปูนนก: ครับ
ปูนนก: พี่เล่าเลยจะไม่ขัดจังหวะ
เปรื่อง: อยู่หน้า อมธ. วันนั้นค้างคืนที่ม็อบ ไม่ได้กลับบ้าน
ปูนนก: คนนำม๊อบ เวลานั้น คือ ไขแสง สุขใส ใช่หรือเปล่าครับ
เปรื่อง: พวกเราจะมีจัดตั้งคุยกันเป็นกลุ่มๆ ฟังคนบนเวทีไปด้วย วิเคราะห์การเมืองในกลุ่มไปด้วย
เปรื่อง: ไม่ใช่ค่ะ เป็นผู้นำนักศึกษาล้วนๆ
ปูนนก: แล้ว ไขแสง สุขใส เวลานั้นไม่ใช่นักศึกษาเหรอครับ
เปรื่อง: ไม่ใช่ค่ะ คุณไขแสงเป็นนักการเมืองแล้วในเวลานั้น
เปรื่อง: ตอนนั้นกลุ่มก้อนนักศึกษาหลักๆก็มี ศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทย
เปรื่อง: สหพันธ์นักศึกษาเสรีแห่งประเทศไทย
ปูนนก: ครับ เท่าที่ทราบก็คืออย่างนั้น
ปูนนก: ศสนท
เปรื่อง: แล้วก็กลุ่มก้อนพวกองค์การนักศึกษาตามมหาวิทยาลัยต่างๆ
เปรื่อง: พวกเราอบอุ่นกันมากค่ะ เพราะมีจุดมุ่งอันเดียวกัน
ปูนนก: ครับ พี่ แล้วจุดเริ่มต้นการเข้ากวาดล้าง เกิดขึ้นได้อย้างไรครับ
เปรื่อง: ด้วยหัวใจบริสุทธิ์
ปูนนก: เท่าที่ผมทราบเกิดจากการ แสดงละคร ล้อการเมือง เรื่องที่มีคนถูกฆ่าแขวนคอที่ นครปฐม แล้วเอามาแสดงที่ เวที
เปรื่อง: เขาอ้างกรณีนักศึกษาในธรรมศาสตร์เล่นละครแขวนคอ
ปูนนก: แล้วก็ถูกแปลงให้ใบหน้าคล้ายกับ............ จนเกิดกลุ่ม กระทิงแดงบุกเข้าไปใน ธรรมศาสตร์
เปรื่อง: พวกเค้าหาว่า แต่งหน้าคล้าย......
ปูนนก: ใช่ครับ โดยผู้จุดชนวนคือ หนังสือพิมพ์ดาวสยาม
เปรื่อง: ไม่ใช่ค่ะคุณปูนนก ในวันนั้นทหารตำรวจเป็นคนบุกเข้าไปค่ะ
ปูนนก: ครับ
ปูนนก: ผมก็ทราบอย่างนั้นเหมือนกัน
เปรื่อง: มีเสียงปืนตั้งแต่เช้ามืด
เปรื่อง: พวกเรามีการ์ด แต่เป็นพวกอาสาสมัครจากนักศึกษากันเอง
ปูนนก: กลุ่มกระทิงแดง เกิดจาก พล.อ. สายหยุด เป็นผู้ก่อตั้งขึ้นเพื่อต่อต้าน กำลังของ ศสนท. ที่เอาชนรัฐบาลทหารในปี 16
ปูนนก: เขายิงปืนเข้าไปเลยเหรอครับ
เปรื่อง: ไม่ใช่ค่ะคุณปูน พวกกระทิงแดงเกิดจากการจัดตั้งของ พลตรีสุตสาย หัสดินค่ะ
ปูนนก: ขอโทษครับ ผมจำผิดครับ
เปรื่อง: พลตรี สุตสาย เป็นเพื่อนสนิทกับป๋าค่ะ
ปูนนก: ครับ ใช่
ปูนนก: การยิงกันเวลานั้น มีสัญญาณอะไรมาก่อนหรือเปล่าครับ
เปรื่อง: เขาจัดตั้งจากเด็กอาชีวะที่เคลื่อนไหวตั้งแต่ครั้ง 14 ตุลาค่ะ
ปูนนก: หรือพอเช้าก็ยิงเลย
ปูนนก: เช่น มีคำขู่ หรือ แก๊สน้ำตา หรือ อื่น ๆ ที่เป็นสัญญาณว่าทหารจะลงมือ
เปรื่อง: ก็มีการปลุกระดมจากวิทยุ จากหนังสือพิมพ์
เปรื่อง: แต่พวกเราก็ไม่คิดว่าเขาจะลงมือรุนแรงจริงๆ คิดแบบเด็กๆ
เปรื่อง: แต่ทราบว่าที่สนามหลวงมีพวกกระทิงแดง และ ทหารตำรวจเต็มไปหมด
ปูนนก: แสดงว่าพี่เปรื่อง อยู่ที่นั่นในขณะที่มีการเข้ากวาดล้างกันจริงๆ เลยใช่ป่ะครับ
เปรื่อง: พวกเราไม่มีอาวุธหรอกค่ะ อย่างมากก็แค่ปืนสั้นเป็นบางคน
เปรื่อง: พี่อยู่ในที่เกิดเหตุตลอดเวลาค่ะ
ปูนนก: ถ้าอย่างนั้นพี่เปรื่องก็ต้องเป็นหนึ่งในเหล่านักศึกษาที่ ถูกจับเอามานอนหมอบอยู่ที่สนามใช่ป่ะครับ
เปรื่อง: ใช่ค่ะ ไม่ผิด
เปรื่อง: พวกเขาเข้ามารุกไล่ยิงเราเข้ามาเรื่อยๆ
เปรื่อง: พวกการ์ดเพื่อนๆกันก็ทำหน้าที่ประสานมือปกป้องพวกเราอย่างดีที่สุด
ปูนนก: ก็ล้มตายกันระเน ระนาด น่ะซิครับ
เปรื่อง: พี่ถูกกันขึ้นไปหลบที่ตึกบัญชีชั้นบนสุด
เปรื่อง: ใช่ค่ะ ตายและบาดเจ็บ เลือดสดๆ
เปรื่อง: พี่อยู่ในที่เกิดเหตุตลอดเวลาค่ะ
ปูนนก: ถ้าอย่างนั้นพี่เปรื่องก็ต้องเป็นหนึ่งในเหล่านักศึกษาที่ ถูกจับเอามานอนหมอบอยู่ที่สนามใช่ป่ะครับ
เปรื่อง: ใช่ค่ะ ไม่ผิด
เปรื่อง: พวกเขาเข้ามารุกไล่ยิงเราเข้ามาเรื่อยๆ
เปรื่อง: พวกการ์ดเพื่อนๆกันก็ทำหน้าที่ประสานมือปกป้องพวกเราอย่างดีที่สุด
ปูนนก: ก็ล้มตายกันระเน ระนาด น่ะซิครับ
เปรื่อง: พี่ถูกกันขึ้นไปหลบที่ตึกบัญชีชั้นบนสุด
เปรื่อง: ใช่ค่ะ ตายและบาดเจ็บ เลือดสดๆ
ปูนนก: เวลานั้นทหารและตำรวจ เขายิงจริงๆ ตายจริงๆ และไม่มีปรานี ใช่หรือเปล่าครับ
เปรื่อง: ที่ใต้ถุนตึกบัญชี เราทำเป็นห้องพยาบาล
ปูนนก: แล้วพี่เปรื่องเอง ถูกกระทำอย่างไรบ้างครับ.....ในเวลานั้น
เปรื่อง: มีอาสาสมัครเป็นนักศึกษาแพทย์เป็นส่วนใหญ่
เปรื่อง: พี่ไม่บาดเจ็บอะไรเลยค่ะ เพราะเขากันขึ้นไปบนตึกบัญชี ด้วยความเสียสละของพวกการ์ด
ปูนนก: แต่สิ่งที่พี่ได้รับก็คือ ภาพที่เห็นและสิ่งที่จดจำอยู่ในจิตใจไม่ใช่เหรอครับ
เปรื่อง: แต่ลักษณะห้องเรียนของตึกบัญชี จะเป็นบานเกล็ดครึ่งหนึ่ง
ปูนนก: ครับ
เปรื่อง: การ์ดก็จะกันพวกเราไปหลบอยู่ตามห้องต่างๆ
เปรื่อง: ต้องนอนหมอบกัน เพราะถ้าเงยหัวขึ้นมาก็จะถูกยิง
เปรื่อง: พี่เข้าใจว่า พวกมันจะไปตั้งปืนระยะไกลอยู่ที่หอประชุมใหญ่ข้างบน
เปรื่อง: เพราะกระจกบานเกล็ดถูกยิงแหลกละเอียด
ปูนนก: เขายิงเข้ามาในห้องเลยเหรอครับ
เปรื่อง: ใช่ค่ะ บนหัวของพวกเรามีแต่เศษกระจก
ปูนนก: เป็นระยะเวลานานเท่าไรครับ การยิงถึงได้สงบลงน่ะครับ
เปรื่อง: ตั้งแต่เช้ามืดจนถึงช่วงบ่ายค่ะ ค่อยๆซาลง
เปรื่อง: แต่ก่อนหน้านั้นมีเหตุการณ์ที่ทำให้พี่ต้องแค้นมันจนวันตาย
ปูนนก: โห.....ครึ่งวันเลยเหรอที่ รุมยิงอยู่อย่างนั้น
ปูนนก: คนข้างในก็ต้องหลบอยู่อย่างเดียว
ปูนนก: เหตุการณ์อะไรเหรอครับ
เปรื่อง: เพราะระหว่างมีเสียงปืนดังขึ้น เป็นชุด ยาวบ้างสันบ้าง เสียงระเบิดบ้าง
เปรื่อง: พี่อยู่ถึงชั้นบนสุดตึกบัญชี แต่ได้ยินเสียงร้องจากข้างล่างตึก
เปรื่อง: เป็นเสียงของคนในห้องพยาบาล ที่พวกเราจัดขึ้น มีคนเจ็บเยอะแยะเต็มไปหมด
เปรื่อง: เข้าใจว่าเป็นเสียงของพวกนักศึกษาแพทย์และพยาบาล พวกเขาช่วยกันร้องตะโกน
เปรื่อง: ดังมาก จนพี่เองอยู่ข้างบนยังได้ยินเสียง....ว่ายอมแพ้แล้ว ยอมแพ้แล้ว
เปรื่อง: อย่ายิงคนเจ็บ...อย่ายิงคนเจ็บ
เปรื่อง: พี่ได้ยิน ทุกคนก็ได้ยิน พวกเขาช่วยกันร้องตะโกนอยู่หลายครั้ง ครั้งสุดท้ายเงียบเสียงไปพร้อมกับเสียงปืนรัวเป็นชุด
ปูนนก: พี่เปรื่องอาสาเป็นคนไปช่วยพยาบาลคนเจ็บหรือเปล่า
เปรื่อง: ณ.วินาทีนั้น พี่คิดว่ายังไงเราก็คงต้องตายแน่ๆ ก็ผุดลุกขึ้นจะวิ่งลงไปดูหน้าไอ้สัตว์นรก
เปรื่อง: ร้องไห้เหมือนคนบ้า ตะโกนเหมือนคนบ้า เพื่อนๆต้องจับกดเอาไว้ไม่ให้ลุกขึ้น
เปรื่อง: มันฆ่าได้แม้กระทั่งคนในห้องพยาบาลที่ร้องยอมแพ้ขอชีวิตให้คนเจ็บ
ปูนนก: พวกนั้นไปยิงคนเจ็บในห้องพยาบาลจริง ๆ เลยเหรอครับ
เปรื่อง: ตอนถูกต้อนลงมาก็เห็นสภาพคนตายเกลื่อน
ปูนนก: หืมมม....พวกทหารขึ้นไปจับ และต้อนพวกพี่ที่อยู่ข้างบนลงมาข้างล่างเหรอ
เปรื่อง: ใช่ค่ะ พี่ยังร้องตะโกนด่า แต่เพื่อนอุดปากไว้
เปรื่อง: พอลงมาข้างล่างมันก็ให้ถอดรองเท้าทุกคน เพื่อแยกผู้ต้องหาจากคนที่เข้ามารุมดู
ปูนนก: เห็นภาพข่าว บังคับให้ถอดเสื้อด้วยไม่ใช่เหรอครับ
เปรื่อง: ลงมาก็เห็นพวกเพื่อนๆจากตึกอื่นที่มันกวาดลงมาก่อนหน้านี้แล้ว นอนคว่ำหน้าอยู่ที่สนามฟุตบอลเป็นแถวเกือบเต็มสนาม
เปรื่อง: ทีแรกมันก็ให้เฉพาะพวกผู้ชายถอดเสื้อ
เปรื่อง: ตอนหลังมันก็บังคับให้ผูหญิงถอดเสื้อด้วย เหลือแต่เสื้อชั้นใน
ปูนนก: ทำไมถึงถอดเสื้อผู้หญิงด้วยล่ะ
ice angel: พวกมันโรคจิต
ปูนนก: อ้าว คุณนางฟ้ายังอยู่เหรอ
ปูนนก: นึกว่าไปทาน ฟูจิ ซะแล้ว
เปรื่อง: แต่พี่ลงมาเป็นแถวหลังๆ กำลังจะถอด พอดีมีนายทหารหรือนายตำรวจชั้นผู้บังคับบัญชาเข้ามาด่าพวกมัน
ice angel: ไปไปมามา ค่ะ
เปรื่อง: พี่ได้ยินแว่วๆว่า พวกมึงจะทำให้กูเดือดร้อน ไอ้เหี้ย
ice angel: นั่นไงว่าแล้ว ไอ้พวกโรคจิต
ปูนนก: อิอิ.......พวกนั้นเลย อด เห็นพี่เปรื่องเลย คริ คริ........(ล้อเล่นน่ะ อย่าเครียดมากกกก)
รัชพล: ไปกินเสร็จแล้วก็มาเหรอครับคุณนางฟ้า
ice angel: หวัดดีคุณรัชพล
เปรื่อง: บางคนที่ไม่ยอมถอดก่อนหน้านันมันบังคับให้แก้ผ้าเลยก็มี
ice angel: ว่าแต่จะเลี้ยงไหมหล่ะ
ปูนนก: แล้วถูกจับคว่ำอยู่ที่สนาม นานหรือเปล่าครับ
เปรื่อง: เด็กคนนั้นเสียสติไปเลยค่ะ
ปูนนก: ครับ น่าสงสาร
คุณเรียบร้อย.: เย็นนี้ (26 กย.) คุณณัฐวุฒิ และคุณเฉลิม ไปหาเสียงกับ คุณประภัสส์ เบอร์ 10 ที่ อิมพีเรียลลาดพร้าว 16.00 - 20.00 ประชาสัมพันธ์ต่อ ๆ ด้วยค่ะ
ice angel: โห บังคับให้แก้ผ้าด้วย ไอ้โรคจิต
เปรื่อง: เป็นชั่วโมง มันก็กวาดต้อนไปขึ้นรถ พาไปที่คุมขัง
ice angel: เดี๋ยวไปแปะในเวปบอร์ดให้คุณเรียบร้อย
ปูนนก: พี่เปรื่องถูกจับไปขังที่ไหนเหรอครับ
เปรื่อง: โรงเรียนพลตำรวจบางเขนค่ะ หยุดเล่าก่อนได้มั้ยคะ
ปูนนก: ครับ พี่เปรื่อง พักก่อนก็ได้ครับ
ปูนนก: จะทานน้ำ หรือทานอาหารก็ได้ครับ
เปรื่อง: ขอหยุดร้องไห้ก่อนนะคะ
ปูนนก: ครับ พี่...............
ปูนนก: ไม่ต้องเล่าแล้วล่ะครับ
ปูนนก: พอแระ
เปรื่อง: เดี๋ยวค่อยเจอกันนะคะ
ปูนนก: เรื่องบางเรื่อง....สิ่งบางสิ่ง เมื่อมันตกตะกอนไปแล้ว ถึงแม้มันจะไม่หายไปเลย แต่ก็ถ้าไม่ไปคุ้ยมันขึ้นมาอีก ก็จะไม่เป็นไร
นนก: แต่ถ้าไปคุ้ยมันขึ้นมาอีก ก็จะกลายเป็นสิ่งเลวร้ายในชีวิตครับ
จาก thaifreenews
