ที่มา thaifreenews
ตอนที่ 3 ตามมาติดๆ เปาปุ้นจิ้น ตอนแม่แลกลูก……..รักษาสถานภาพแม่หรือรักษาชีวิตลูก ตอนที่ 3 เทพเจ้าแห่งความเป็นธรรม และโดยชอบธรรม
โดย : คุณก็รู้ว่าใคร
วันศุกร์ที่ 5 เดือน ธันวาคม พ.ศ.2551
ตอนที่ 3 เทพเจ้าแห่งความเป็นธรรม และโดยชอบธรรม
ความเดิม
มหาขันทีเฒ่าลุแก่อำนาจ ใช้วิชามาร ลึก ลับ ลวง พราง ขโมยลูกชายที่เพิ่งเกิดนาม ปักเทกไท (ประเทศไทย) มาจากหญิงสาวชาวรากหญ้าได้สำเร็จพร้อมทั้งทิ้งเด็กหญิง เซียวเล่งนุงสี่สุง(รัฐธรรมนูญ 40 )ไว้ด้านหลัง ด้วยความช้ำใจต่อความอยุติธรรมของระบอบอมาจยาธิปไตย ทำให้หญิงสาวเดินทางมายังศาลไคฟงเพื่อร้องเรียนความเป็นธรรม
แสงอาทิตย์เพิ่งผลุบๆโผล่ๆ พ้นขอบฟ้ายามรุ่งสาง มาได้ไม่นาน
เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบสงบยามเช้า
“ก๊องแก๊ง....ก๊องแก๊งงงง..ง..ง.. ติ๊งงงงง ต่อง...งง..”
เสียงระฆังด้านหน้าศาลไคฟงดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากเว้นวรรคจากการร้องเรียนมานาน
ผ่านไปชั่วขณะ ยังมิมีผู้ใดออกมาดู
หญิงสาวนิรนามในอ้อมอกมีเด็กหญิงที่กำลังนอนหลับอย่างสบาย
ร่างกายนางดูทรุดโทรม ซูบเซียวและดูเหนื่อยล้าจากการเดินทางมายังศาลไคฟงแห่งนี้
คาดมิผิด นั่นคือหญิงสาวที่ถูกมหาขันทีเฒ่าใช้วิชามารแย่งลูกชายไปจากอ้อมอก 32 นิ้วของนาง
หลังจากเดินทางมาถึงศาลไคฟงนางก็รีบเร่งที่จะตีระฆังร้องทุกข์ด้วยความช้ำใจ
นางพลันครุ่นคิดในใจ
“ทำไมยังไม่มีคนออกมาอีกนะ..นี่ข้าต้องใช้เวลาเดินทางมานานหลายร้อยลี้เลยนะเนี่ย เฮ้อ...”
“นี่ถ้าสนามบินไม่ถูกผู้ก่อการร้ายยึดเอาไว้ ข้าคงเดินทางมาเร็วกว่านี้เป็นแน่แท้ เฮ้อ...”
นางคิดพลางถอนใจครั้งที่สองแต่ต้องหยุดถอนหายใจครั้งที่สามไว้ เมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ
เอี๊ยด...ด อ๊าด...ด...ด. ทันใดนั้นประตูศาลพลันเปิดออก
“เปิด...ด..ด..ด..ด.ด..ศาล..ล...ล...ล..ล.ล..ล.ลล..ล.”
เสียงดังลั่นมาจากด้านในของศาลไคฟง
สีหน้าของหญิงสาวออกอาการดีใจขึ้นมาในทันที แต่ ไม่นาน..ก็..
“ปิด..ด...ด...ด...ด..ศาล...ล...ล..ล...ล.ล.”เสียงดังมาจากด้านในศาลอีกครั้ง
“อ้าว...”หญิงสาวอุทาน”เพิ่งเปิดเมื่อกี้ แล้วทำไมปิดซะแล้ว”
หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปตะโกนเสียงดัง “..หยุดก่อน..น...น....น..นอย่าเพิ่งปิด...ด...ด..ด..ด.”
ได้ผล..... ประตูศาลที่กำลังปิดพลันหยุด...และเปิดค้างไว้อยู่อย่างนั้น
หญิงสาวอุ้มเด็กน้อยนิ่ง.. สายตาพยายามสอดส่องเข้าไปข้างในว่ามีผู้ใดอยู่บ้าง.........
สองเท้าน้อยๆของนาง ค่อยๆ ก้าวผ่านพ้นประตูศาลเข้าไป...เข้าไป......และเข้าไป....
พลันมีเสียงดังมาจากด้านใน.
“ประ..หาร..ร..ร...ร..ร.ร..ร.ร.ร.ร.ร..รร.ร. ...ร.ร..ร.ร.ร.ร.ร.ร.”
“เง้อ..อ อ อ อ”หญิงสาวร้องเสียงหลง
“เดี๋ยวก่อน ข้าผู้น้อยมีความผิดอันใดรึ จึงมีคำสั่งประหารข้าผู้น้อย ข้าผู้น้อยมาด้วยหวังว่าท่านจะเป็นที่พึ่งพิงสุดท้ายของสุดท้าย...และท้ายที่สุดของสุดๆ ของข้า ผู้น้อย แต่ทำไมท่านถึงทำกับข้าเช่นนี้.......โปรดแจ้งแถลงไข”
“หวูซี่ หูเค่อไต่กอ หวังสูเข่อมา เสียงไท้ตักกิมกง ..ง...ง..ง.”
เสียงดังแสดงพลังของผู้มีอำนาจวาสนา ดังมาจากด้านใน
“อ๋อ.....อ.....อ..อ...แปลด้วย เจ้าค่ะ”นางเริ่มร้องเรียนหลังจากพยายามแปลเสียงนั้นว่ามีความหมายว่าอย่างไร
“แปลว่า..เจ้าโดนข้อหาบุกรุกสถานที่ราชการ ผิดตามมาตรา 107 ประหาร..ร..ร...ร.ร..ร.ร.ร.”
“โห..โห...หูย.........”..ยิ่งสาวทำเสียงตัดพ้อ..
“ทีเงี้ย เร็วเชียว..ตัดสินได้รวดเร็วมาก ยุติธรรมขึ้นมาทันทีเลย ทีพวกก่อการร้ายไปบุกยึดทำเนียบ บุกยึดสนามบินไม่เห็นเร็วงี้เลย”
หญิงสาวตัดพ้อออกมาเป็นชุดๆ หวังว่าจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้น อาจจะลดจากโทษประหารเหลือจำคุกตลอดชีวิตก็เป็นได้
“เอาหล่ะ เอาหล่ะ...เจ๊ากันไปแล้วกัน เรื่องที่เจ้าบุกรุกกับที่พวกก่อการร้ายยึดสนามบิน เจ๊ากัน เป็นอันตกลงตามนี้นะ.....
หญิงสาวอึ้ง พลันคิดในใจ แล้วมันไปเกี่ยวไปเจ๊ากันตอนไหนฟะ...สงสัยมีใบสั่งมากดดันแน่ๆ..
“ เจ้ามาที่นี่มีเรื่องอันใดมาร้องเรียนหรือ...”เสียงกังวานสอบถามมาจากด้านใน
“ก่อนอื่น ข้าผู้น้อยว่า ท่านออกมาคุยกันด้านนอกเถอะ หรือจะให้ข้าผู้น้อยเข้าไปด้านในก็ได้ เอาไงก็ว่ามาสักอย่าง มันอึดอัดน่ะท่าน” หญิงสาวบ่น
“ก็ได้..งั้นเชิญเจ้าเข้ามาด้านในได้ แต่ต้องรับรองก่อนว่าห้ามทำอะไรเสียหายนะ...”
“โอเค...ถ้ามีอะไรเสียหาย ข้าผู้น้อยขอรับผิดชอบเองทั้งหมด..แต่ว่า ข้าผู้น้อยไม่มีตังค์นะ มีแต่ความรับผิดชอบได้ไหม”
หญิงสาวต่อรองด้วยประโยคคุ้นๆ
“งั้น..ข้าออกไปหาเจ้าเองดีกว่า ที่เจ้าพูดมาข้าคุ้นๆเหมือนกับจะเป็นคำพูดที่โง่งี่เง่า อะไรสักอย่างนี่แหละ ข้าขี้เกียจนึกแล้ว เอ้า รอแปบ ..”
ผ่านไปชั่วยาม....
“เปิดศาล..ล..ล..ล.ล.ล.ล.ล.ล.ลล..ล.ล.”เสียงดังลั่นมาอีหรอบเดิม
“ท่านเปา ปุ้น จิ้น... มาแล้น..น..น..น..น..น..”
เบื้องหน้าของหญิงสาวมีชายรูปร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดศาลของราชสำนักเต็มยศ เดินออกมาพร้อมองครักษ์รูปงามจั่นเจา พร้อมด้วยผู้ติดตามซ้าย-ขวา หวังเฉาและหม่าฮั่น
“เจ้ามีเรื่องอะไรมาร้องเรียนข้า...ว่ามา..”
ท่านเปาปุ้นจิ้น สอบถามหญิงสาวที่นั่งทำตาละห้อยอยู่ข้างๆเด็กสาวที่ยังนอนหลับไม่เลิกสักที
(คาดว่าเด็กหญิงเซียวเล่งนุงสี่สุง(รัฐธรรมนูญ40)คงต้องหลับอีกนานเพราะโดนตัดตอนมาตั้งแต่19กันยายน)
“ข้าผู้น้อยมีเรื่องทุกข์ใจมาร้องเรียนขอความเป็นธรรม เรื่องมีดังนี้เจ้าค่ะ...
”แล้วหญิงสาวก็ยื่นเอกสารที่ปริ๊นซ์สี พร้อมรูปประกอบ มาให้กับท่านเปาปุ้นจิ้นโดยเฉพาะ
“...อืม..เป็นอย่างงี้นี่เอง”
ท่านเปาพูดหลังจากอ่านเอกสารสำนวนเสร็จภายใน 5 วินาที ช่างคล้ายเหตุการณ์อ่านสำนวนตัดสินคดีอะไรสักอย่างเมื่อเร็วๆนี้ นี่เอง
“เรื่องที่เจ้าร้องเรียนนี่เป็นเรื่องจริงเรอะ..โกหกศาลมีโทษถึงประหาร 7 ชั่วโคตรเลยนะ..โคตรเจ้าพอหรือไม่” ท่านเปาถามไม่แน่ใจกึ่งสงสัยกึ่งเหน็บแนม
“เป็นเรื่องจริงทั้งหมด ข้าผู้น้อยมิบังอาจโกหกท่านเปาปุ้นจิ้นผู้ยิ่งใหญ่หรอกค่ะ วอนท่านเปาเห็นใจข้าผู้น้อยและบุตรชายด้วย “
“ไอ้เห็นอกเห็นใจก็เห็นอยู่ ตั้ง 32 นิ้ว แต่ เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่เลยนะ ข้าต้องเรียกทั้งสองฝ่ายมาสอบสวนเช่นกัน”
“เอ้า..จั่นเจา...รับเรื่องนี้ไปเชิญสนมท้วมมาสอบสวนสิ” ท่านเปาโยนให้จั่นเจาไปตามงาน
“ครับท่านเปา เอ้อ...เอ้อ...ท่านเปา..แต่ข้าว่า..เอ้อ......ข้าคิดว่า...ท่านน่าจะยุบสภาหรือไม่ก็ลาออก ไปเลยดีกว่า”
จั่นเจาหลังจากได้รับคำสั่งก็เกิดอาการอ้ำอึ้ง ออกตัวเอี๊ยด แสดงอาการอิดออด งอแง เหมือนจะไม่ทำตาม
“จั่นเจา เจ้ากล้าขัดคำสั่งเราหรือ...เจ้ากลัวอะไร ..ความกลัวทำให้เสื่อมนะ ท่านจั่น...”
ท่านเปาตำหนิพร้อมสั่งสอน
“ท่านเปาก็ทราบ อิทธิพลของมหาขันทีเฒ่าเป็นอย่างดีนี่นา ว่ามีพิษสงร้ายกาจเพียงใด”
“ทั้ง 4 เหล่าทัพ 7 คาบมหาสมุทร 9 มหาดินสอ ล้วนอยู่ใต้อาณัติของมหาขันทีเฒ่าทั้งสิ้น”
“การที่จะเรียกตัวมาสอบโดยดีนั้นข้าว่า มันต้องลำบากแน่แท้”จั่นเจา ขอความเห็นใจจากท่านเปา
“อืม....จริงของเจ้า...เอางี้..ในเมื่อเจ้าลำบากใจ พวกเราบุกเข้าไปสอบสวนทำคดีนี้ในตำหนักกันเลย”
“ ไป..เก็บกระเป๋าเสื้อผ้า ท่านจั่นเจา พวกเราจะออกเดินทางวันนี้เลย”
“ปิดศาล..ล...ล..ล.ล.ล.ล.ล.ล..ล.ลลลลลแปบ..บ.บ.บ.นึง..ง..ง.ง.งง..”
ในตำหนักของสนมท้วม ที่เมืองหลวง
มหาขันทีเฒ่ากำลังหยอกล้ออยู่กับเด็กชาย ปักเทกไท ที่ได้มาโดยไม่สุนทร สุจริตฉันท์
แต่ไม่เห็นวี่แววของสนมท้วมอยู่ด้านใน
“จุ๊กกรู...กุ๊กๆๆ....กิ๊วๆๆ..”เสียงขันทีเฒ่าหยอกล้อกับเด็กชายอย่างน่าเอ็นดู
แต่ไม่ทราบว่าในใจคิดอะไรกับเด็กชายคนนี้กันแน่..เลี้ยงต้อยหรือปล่าว..ไม่แน่ใจ
“เจ้าหนูคนนี้ช่างน่ารักน่าชังจริงๆ...โตขึ้นมาน่าจะมีอนาคตกว้างไกล ค่าจีดีพีน่าจะพุ่งถึง+10 เป็นแน่แท้”
มหาขันทีเฒ่าพูดพลางสัพยอกเด็กน้อยไปพลางหยิกแก้มเด็กน้อยไปพลาง
“หยุดมือเดี๋ยวนี้ !”
เจ้าของเสียงเดินอุ้ยอ้ายมาจากด้านหลังม่านสีเหลือง
...ลักษณะท่าทางการเดิน.....นั่นย่อมเป็นสนมท้วมผู้คิดการใหญ่อยากได้เป็นฮองเฮาแน่นอน
“ท่านลงมือกับบุตรชายเราหนักไปแล้ว..ดูสิ...แก้มช้าไปหมดเลย..โอ๋ๆๆๆลูกแม่”
สนมท้วมพูดพลาง เดินเข้าไปกอดเด็กน้อยประหนึ่งเป็นบุตรชายจากสายเลือดตนเอง
“โอ๋ๆๆๆใครแกล้งลูกของแม่เนี่ย..ไหนๆๆเดี๋ยวแม่จะจัดการให้เลย.....”
พูดจบพลางสะบัดฝ่ามือซัดเข็มพิษ พุ่งเข้าสู่ร่างของมหาขันทีเฒ่า
ฉึก ฉึก ๆ !.
ในยามที่มหาขันทีเฒ่า มิได้ทันระวังตัว...เข็มพิษมิพลาดเป้า ปักลงตรงหัวใจของมหาขันทีเฒ่าทันที
พิษจากงูเห่าหางกระดิ่งผสมพิษสุนัขบ้าบนเวทีพันธมิตร แล่นเข้าจุดคีมึ้ง (อยุ่ตรงไหนวะ...ผู้เขียน..)โดยพลัน
นั่น...ทำให้ร่างของมหาขันทีสั่นเทิ้มและชาไปทั้งร่าง
“ทำไม..ทำไม...ท่านทำเช่นนี้....ทำไม....”เสนาบดีเฒ่าคร่ำครวญ
“ฮ่าๆๆๆ...ผู้ที่กำความลับของประเทศเอ๊ยของข้าก็เหลือเจ้าเพียงคนเดียวที่ข้าต้องกำจัด”
“นอกนั้นเจ้าช่วยข้ากำจัดไปหมดแล้วนี่...5555”
“ตีงูต้องอย่าให้หลังหัก..ตัดไม้อย่าให้เหลือตอ....กวาดล้างก็ให้หมดเสี้ยนหนาม..”
สนมท้วมพูดออกมาเป็นคำขวัญในการขจัดศรัตรู
“ตัดบัวอย่าให้เหลือเยื่อใย....ขี่ช้างจับตั๊กแตน....น้ำขึ้นให้รีบตัก......คนสวยใจดำ..ไม่น่ามาทำเลยแก้วตา..”
ตามมาด้วยคำคมอีกชุดใหญ่
มหาขันทีเฒ่าถึงกับอึ้งและพยายามแปลคำคมนั้นแปลเท่าไหร่ก็ยังทำหน้างงอยู่
“พอแล้ว....พอแล้วพอ..ท่านไม่ไว้วางใจข้าหรือนี่..ข้าอุตส่าห์รับใช้ท่านมาเป็นเวลานานหลายสิบปี
ตอนเป็นผบทบ.ก็หลายปีไหนจะมาตอนเป็นรัฐบาลก็อีก 8 ปี..มาเป็นมหาขันทีก็อีกหลายปี..”
“ล้วนแล้วแต่ไม่มีความหมายสำหรับท่านเลยหรือ..โอ๊ย..”
มหาขันทีเฒ่าพูดตัดพ้อแต่พิษเริ่มซาบซึมเข้าสู่หัวใจเขาเสียแล้ว
“ไม่” สนมท้วมตอบกลับชัดเจน
“นั่นล้วนอยู่ในแผนบันได 4 ขั้น ในการครองอำนาจของข้าทั้งสิ้น....เจ้าก็แค่หมากตัวนึงเท่านั้น”
“หมากเกมนี้ ฉันก็รู้ รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร ไม่ต้องรอให้จบเกม ฉันก็รู้ควรทำอย่างไร...โอ๊ย...”
มหาขันทีเฒ่าพยายามครวญออกมาเป็นเพลงของอินคา แต่ไม่จบเพลงพิษก็แล่นเข้าสู่หัวใจทันที
ตาย..ตายสนิท..ตายแล้วตายอีก..ตาย..(ตายโหงตายห่าไปเลย....ดีสม..ผู้เขียนขอแจม)
“และแล้วความลับก็สูญหายไปจากโลก..เหลือเพียงเราสองคนแม่ลูกเท่านั้น
ที่จะครองความเป็นใหญ่ในแผ่นดิน.ฮิ ฮิ.”
สนมร่างท้วมเปรยด้วยความพึงพอใจเป็นที่สุดก่อนอุ้มเด็กน้อยเดินหายเข้าไปในตำหนัก
อีกด้านหนึ่ง เงามืดที่ซุ่มดูเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้น พลันกระโดดหายออกไปในความมืดยามราตรีเช่นกัน
“เรียนท่านเปา ปุ้น จิ้น ข้าได้เข้าไปซุ่มดูเหตุการณ์ในตำหนักมาแล้วพบเรื่องน่าตระหนกอย่างหนึ่ง จึงอยากมาเรียนให้ท่านทราบ”
จั่นเจาองค์รักษ์-บ้านนา-นครนายก รูปงามหลังจากเห็นเหตุการณ์ในตำหนักจึงกลับมายังที่พักของท่านเปาปุ้นจิ้น
แจ้งเรื่องทุกอย่างให้ทราบ
“อืม...เรื่องเป็นเช่นนี้เองน่ะเหรอ..”ท่านเปาปุ้นจิ้นทำท่าทางเข้าใจเหมือนกับได้กระโดดไปดูมาด้วยตาตนเอง
“เรื่องราวชักจะร้ายแรงขึ้นไปทุกที ถ้ายังงั้นบ้านเมืองต้องตกอยู่ในสภาวะคับขันแน่นอน”ท่านเปาวิเคราะห์
“แล้วเราจะทำอย่างไรดีท่านเปา....ในเมื่อพยานอย่างมหาขันทีเฒ่าก็โดนฆ่าตัดตอนซะแล้ว”
“อืม..มันยังพอมีวิธี....แต่เจ้าต้องเก็บไว้เป็นความลับนะ เอียงหูมา ข้าจะบอกให้ฟัง”
จั่นเจาทำหน้าสงสัยแต่ยังเชื่อใจท่านเปา พลันเอียงหูไปหาท่านเปา ฟังเสียงกระซิบอย่างแผ่วเบา และแผ่วเบา
........ติดตามตอนต่อไป ตอนที่ 4 วิธีคลี่คลายคดีแลกลูก
