เคยมีมาแล้วมากมาย..อาณาจักรแห่งความกลัว แต่ในที่สุดมันก็คืออาณาจักรแห่งความล่มสลาย..ความตายและคุกตารางขังจิตวิญญานแห่งการต่อสู้ไม่ได้
ย้อนถอยหลังไปได้นับพันๆ ปี..อาณาจักรแบบนี้เคยมีอยู่..แต่จุดจบของมหาอาณาจักรก็พังพินาศด้วยฝ่าเท้าของมหาชน
การเข่นฆ่าและจำขัง..เป็นอาวุธสำคัญแห่งอาณาจักรแห่งความกลัว..แต่ไม่มีสักอาณาจักรที่ปราศจากการต่อสู้และขัดขืน..ป่าช้าและคุก..ยิ่งกว้างใหญ่..การต่อสู้ขัดขืนก็ยิ่งเพิ่มพลัง..
อย่างหงอยเหงาและเศร้าซึม..จักรพรรดินีแห่งการปฏิวัติวัฒนธรรม..มาดามผู้เคียงข้างรัฐบุรุษเหมาเจ๋อตุง..แขวนคอตาย..ในสถานที่คุมขัง..หลังจากอาณาจักรแห่งความกลัวที่เธอรังสรร..ล่มสลาย
ทันทีที่เหมาเจ๋อตุง..ตาย...ผู้ตกระกำลำบากทั้งหลายก็รวมตัวกันโค่นล้ม..ลากเธอลงจากอำนาจ
อีดี้อามิน แห่ง อูกานดา..มาร์ก็อส แห่งฟิลิปปินส์..ฮิตเล่อร์ แห่งเยอรมัน..ซัดดำ แห่ง อิรัค..มากต่อมากของผู้สร้างอาณาจักรแห่งความกลัว..ยามล่มสลายเขามิได้จากไปแต่ตัว..ครอบครัวและเผ่าพงศ์วงศ์วาน..ล้วนตกต่ำตายตามไปด้วย
ความกลัวต่างหากคือภัยแห่งอาณาจักร..ความกลัวสถาปนาความมั่นคงไม่ได้..ผู้นำที่ยิ่งใหญ่แห่งประวัติศาสตร์จะยั่งยืนอยู่ด้วยความรักใคร่ของมหาชน...เขาเหล่านั้นอยู่ได้โดยปราศจากการอารักขา..ไปไหนมาไหนไม่ต้องใช้เกราะหุ้มกาย
อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ...ตำแหน่งนายกรัฐมนตรีที่ท่านครองอยู่ในบัดนี้..ไม่ใช่ตำแหน่งนายกรัฐมนตรีที่ท่านเคยฝันถึงในวัยเยาว์..ทุกก้าวย่างของท่านในประเทศไทยขณะนี้..ไม่ใช่อย่างที่ท่านปรารถนา และต้องการ..การศึกษาที่ผ่านมาของท่าน..จะไม่นำท่านมาที่จุดนี้..
หยุดใช้ความกลัวประคองอำนาจ รักประชาชนให้เท่ากัน วันของท่านยังยาวไกล..จงพร้อมที่จะเป็นผู้ให้..แล้วท่านจะได้กลับมาใหม่ในฐานะนายกรัฐมนตรี..ที่ไม่ต้องสวมใส่เสื้อเกราะแล้วหันปากกระบอกปืนแห่งการอารักขาสู่ประชาชน
ประเทศนี้ยังต้องมีนายกรัฐมนตรี..กลับไปเป็นนายกรัฐมนตรี อย่างที่ท่านอยากเป็น
