ฉบับหายนะ
คอลัมน์ ทิ้งหมัดเข้ามุม
กระสา มันเสมอ
 |
นายกฯ เปรม ติณสูลานนท์ อยู่ในอำนาจต่อเนื่องกัน 8 ปี 5 เดือน
ระหว่างนั้น สะดุดบ้าง ล้มลุกคลุกคลานบ้าง กวาดพรมใต้พื้นบ้าง ชาติบ้านเมืองก็มีเวลาทำงาน กระตุ้นผู้คนให้สำนึกสำเหนียก
ถึงเวลา การเมืองอยากให้อยู่ต่อ ท่านนายกฯ เปรม ตอบสั้นๆ ว่า ผมพอแล้ว
"พอ" ของคุณเปรม เป็นคำอมตะ คนพอไม่เคยตาย ที่ตายซ้ำตายซากต่างหากที่ไม่พอ
อำนาจสั่วๆ ในโลกนี้ มันนุงถุงนุงนังยุ่งขิงยิ่งยุ่งเหมือนยุงตีกันก็เพราะผลประโยชน์และตำแหน่งแห่งหนเฉพาะหน้า
เอาประโยชน์ส่วนรวมเป็นตัวตั้งเมื่อไร
ผู้มีอำนาจโดยคนอื่นหยิบยื่นให้กับความเร่าร้อนด้วยความอดทนได้เท่าไร
เผชิญหน้าความรุนแรงด้วยความเมตตาเท่าไร
จิตสาธารณะเรียงตามลำดับขั้นเมื่อไร
หรือที่สุดแล้ว เพียงพอกับสาระอันไร้สาระ
ชัยชนะที่มีต่อการเมืองก็มีแค่เอื้อม
จะเป็นชัยชนะดำรงอยู่ตลอดไป
มีใครบอกกับคุณอภิสิทธิ์ บ้างหรือยังว่า ให้เลิก ให้พอกับการเมืองได้แล้ว
จากครอบครัว วงศาคณาญาติ จากพรรคที่สังกัด พรรคร่วม พี่เพื่อนน้องใกล้ตัว จากคนใกล้ชิด
ไม่มีใครรัก คุณอภิสิทธิ์ จริงๆ เลยหรือ
พรรคคนใกล้ตัวที่ชื่นชมผลประโยชน์เฉพาะหน้า อยากเห็นคุณอภิสิทธิ์ ตายทั้งเป็น คามือคาปากตัวเองทั้งหมด?
2 ปีเศษ คุณอภิสิทธิ์ คามือในงานที่ไม่มีฝีมือไปกี่เรื่อง
2 ปีเศษ ความพร้อมโดยนัยแห่งนายกฯ ถลุงประเทศชาติย่อยยับไปแล้วกี่ราย
เศษเวลาที่เหลือ จะกลืนกินนายอภิสิทธิ์ถ่ายเดียว
เมตตาสงสารคุณอภิสิทธิ์กันบ้างเถิด
จัดลงสำรับทั้งทีปากน้อยๆ ยังอมมือ ไร้เดียงสายังวิ่งหาบ้านในกรมทหาร
การเมืองนอกสำรับฉบับของใคร?
