โดย กวีศรีประชา – วิสา คัญทัพ
คนจนมีจำนวน
แม้นประมวลก็มากครัน
สามร้อย เท่าไรกัน
ที่แลกเหงื่อและแรงงาน
สามร้อย ผู้ขายแรง
หิวเหี่ยวแห้งมาแสนนาน
ตรากตรำกระทำการ
บ่พอหายที่หิวโหย
กี่แอกที่แบกทาน
จนหลังอานอยู่โอดโอย
ชีวิตอันอิดโรย
ก็แลเห็นไม่เป็นธรรม
ขนขาหน้าแข้งคุณ
ของนายทุนเมื่อลูบคลำ
อยู่ครบทุกเส้นจำ
ไม่ต้องห่วงจะร่วงลา
สามร้อย ในวันนี้
เท่าไรมีเล่าราคา
พอเพื่อประทังยา
จะเยียวไส้เผชิญทน
สามร้อย ใช่ขอทาน
นี่แลกงานจากแรงคน
ยาใจคนยากจน
ทุกข์เทวษเถอะเมตตา.
