กลางดึกอันเงียบงันฉันฝันร้าย
ฝันว่าตายกลางเปลวแดดในเมืองใหญ่
เห็นซากศพรอยเลือดและเปลวไฟ
เห็นคนพาลจัญไรไล่ยิงคน
เป็นกลางดึกพฤษภาที่ฉันฝัน
ม่านเมฆหมอกไฟควันที่สั่นไหว
เสียงกรีดร้องขอชีวิตไม่อยากตาย
ฉันจำได้นั่นคือเสียงประชาชน
เป็นความฝันเหมือนจริงยิ่งกว่าฝัน
เสียงไชโยโห่ร้องลั่นกระสุนสอย
ถ่มน้ำลายสมน้ำหน้าขี้ข้าพลอย
พวกคนถ่อยสมควรแล้วสมควรตาย
เหมือนไม่ฝันแต่เป็นฝันฉันจึงเห็น
ความเยือกเย็นของคนบนสวรรค์
แล้วสั่งการอ้างอำนาจการลงทัณฑ์
มึงบังอาจเย้ยหยันอำนาจกู
ในความฝันฉันตายกลางเปลวแดด
เสียงปืนแผดทะลุร่างระเบิดไหม้
ฉันเป็นศพแน่นิ่งตายลงไป
กลางวัดใหญ่ “ปทุมวนาราม”
ก่อนฟื้นตื่นจากหลับใหลในฝันร้าย
เห็นซากศพทั้งหลายลุกขึ้นสู้
ทั้งเกรี้ยวโกรธเคียดแค้นก็เกรียวกรู
มันมุ่งสู้มือชี้หน้า “กูไม่ยอม”
"ปราโมทย์ แสนสวาสดิ์"
