มีถนนแต่ไม่มีทางให้เดินเหมือนมองรูปถนนที่ติดอยู่บนฝาพนัง...มองเห็นทางปูทอดออกไป..มองเห็นปลายทางแจ่มชัด แต่มันไปไม่ได้เพราะถนนนั้นมันปิดอยู่บนฝาผนังเห็นถนนแต่มันเดินไปไม่ได้เหมือนกับประชาธิปไตย..ในประเทศนี้...มันมีอยู่แต่มันเป็นแค่รูป...มองเห็นจับต้องได้แต่ไม่มีทางให้เดินหลงเชื่อกันมาตั้งแต่ พระยามโนปกรณ์นิติธาดา....แล้วประชาธิปไตยก็ส่งนายกรัฐมนตรีคนแรกไปตายอยู่ในต่างแดน..ไม่มีบันทึกก่อนตาย..ว่านายกรัฐมนตรีคนแรกของประเทศไทย..ถ้าเปลี่ยนประวัติศาสตร์ได้..ท่านจะกลับไปเป็นฝ่ายปฏิวัติอีกหรือไม่...เพราะหากไม่มีการเปลี่ยนแปลง...ท่านก็คงจะอยู่สบายไปจนถึงชั้น...สมเด็จเจ้าพระยา...แม่ทัพใหญ่..แห่งประชาธิปไตย...ทหารปืนใหญ่จากเมืองกรุงแตก...ประชาธิปไตยของ จอมพล ป.พิบูลสงคราม.. ทำให้..เขากลายเป็น..คนไร้แผ่นดิน...กว่าลมหายใจจะทิ้งร่าง...เขาและครอบครัว..กลายเป็นผู้ถูกปฏิเสธจากแผ่นดินที่เขาเคยเป็นนายกรัฐมนตรี..ปรีดี พนมยงค์...อีกคนที่ยืนเหนือ
หมุด 24 มิ.ย. 75...ประชาธิปไตย...ส่งเขากลับไปอยู่ในร้านกาแฟร้านเก่า..ริมถนนในกรุงปารีส...ปฏิวัติ 14 กรกฏาคม...ที่นั่น...ต่างกับปฏิวัติ 24 มิถุนายน...ที่เขามีส่วนร่วม..มันเกิดทีหลังแต่ตายก่อน..ประชาธิปัตย์...ฝังต้นหยั่งรากมานานกว่าครึ่งร้อยปี....แต่วันนี้...ประชาธิปัตย์..เป็นรัฐบาลจากการผสมผสานของสูตรสามาลย์ที่ประชาธิปัตย์ในอดีตแสนเกลียดและปฏิเสธมาตลอดประชาธิปไตยของประชาธิปัตย์..สิ้นชีพไปแล้ว...ประชาธิปไตย...ขึ้นอยู่กับฝูงชนคนเสื้อแดง...จะฟันฝ่าผนังพังรูปถนนบนแผ่นฝาได้หรือไม่...จะต้องใช้กี่ชีวิตและกี่พันลิตรของเลือด..เราถึงจะก้าวออกไปยืนบนถนนแห่งประชาธิปไตยที่ไม่ใช่แผ่นภาพติดฝาผนัง..และจะต้องใช้อีกกี่ร้อยชีวิตกับอีกกี่หมื่นลิตรของโลหิต..ที่จะรักษามันไว้ประชาชนคนไทย..เดินมาถึงแล้วผนังกล้าแกร่งกำแพงคอนกรีต...ที่ปิดรูปถนนแห่งประชาธิปไตย...จะถอยกลับหรือฟันฝ่า..ก็รอแต่พระสยามเทวาธิราช..จะเป่านกหวีด..ประชาธิปไตยที่ไม่เสียเลือดเนื้อนั้น..ไม่เคยมี
