มีอยู่คำถามหนึ่ง...ที่ต้องตอบสู่ผู้ถามในขวบปีที่ผ่านมา...ถามว่า...หากวันที่ สนธิ ลิ้มทองกุล โดนรุมสังหารด้วยอาวุธสงครามนั้น...ประสพความสำเร็จ คือ สังหารได้สำเร็จเหตุการณ์บ้านเมืองจะดีขึ้นหรือไม่เรื่องราวระหว่างสีเหลืองกับสีแดงจะสิ้นสุดหรือจบสิ้นหรือไม่...คำตอบก็คือ...ไม่สนธิ...เป็นเพียงกลไกอัน
หนึ่งในเครื่องจักรการเมืองที่ซับซ้อนและลึกซึ้งของการเมืองไทย...อำนาจที่ไี่ม่มีอยู่จริงในทุกกลไกแห่งอำนาจ ทำให้ชิ้นจักรของการเมืองไทยไร้ตำแหน่งที่แน่นอนในการทำหน้าที่เครื่องจักรแบบนี้...หากยังทำงานได้ก็จะไม่ให้ประสิทธิภาพสูงสุด...ผลงานที่ออกมาจะมีราคาตํ่ากว่าพลังงานที่ป้อนเข้าไปถ้าเป็นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง...มันก็คือหนังสือพิมพ์ที่ขายไม่ได้และไรโ้ฆษณา...หนังสือพิมพ์ที่อยู่ใู่นชะตากรรมเช่นว่า...ก็คือหนังสือพิมพ์ที่รอเวลาปิดตัวเองเลิกกิจการถ้า
เป็นประเทศประเทศหนึ่ง...มันก็คือแผ่นดินที่รอวันล่มสลาย...คืออาณาจักรที่รอวันปริแยกแตกออกตามรอยต่อของแต่ละชิ้นส่วนที่ประกอบกันขึ้นมาเป็นประเทศเป็นเครื่องจักรสนธิ ลิ้มทองกุล...หากเสียชีวิตในวันลอบสังหาร...สีเหลืองก็อาจจะสูญเสียหนังสือพิมพ์และทีวีที่เป็นอาวุธในแกนกลุ่มของเขาแต่จากนั้นไม่นานถึงไม่มี สนธิ ลิ้มทองกุล ความแตกแยกก็ยังมีอยู่...และจะรุนแรงขึ้น...สนธิ...เป็นเพียงชิ้นส่วนที่ถูกนำมาใช้...เหมือนกับที่ครั้งหนึ่งวิทยุยานเกราะเคยมีบทบาท
ในทางการเมืองโดยฝีปากและคารมของนายทหารผู้หนึ่ง...เหมือนอย่างที่พลตรีจำลองศรเีมืองเคยเป็นและเป็นอยู่จนถึงทุกวันนี้..หากว่าประเทศนี้จะดีขึ้น...หากว่าความแตกแยกวุ่นวายจะสิ้นสุดไป...ก็ต้องกลับไปดูที่ตัวเครื่องจักร...เครื่องจักรยึดโยงกันด้วยเกลียวของสกรูและหัวขันของน็อต...แต่เครื่องจักรการเมืองนั้นยึดโยงกันด้วยรัฐธรรมนูญ...รัฐธรรมนูญที่ดีและเหมาะสมกับประเทศนี้...เป็นความจำเป็นที่จะต้องทำให้เกิดขึ้นและรัฐธรรมนูญที่ดี...และเหมาะสม...ไม่ใช่รัฐ
ธรรมนูญที่ใช้อยู่ในขณะนี้...เคยมีสักวันไหมนับตั้งแต่วันประกาศใช้ที่ประเทศไทย...มีสงบและสันติสุข...อธิบายได้ว่าตราบเท่าที่รัฐธรรมนูญฉบับนี้ยังใช้อยู่ประเทศไทยที่เราๆ ท่านๆ ใช้เป็นรัฐนาวาวิ่งฝ่ามหาสมุทรใหญ่ที่ปั่นป่วนไปด้วยคลื่นแห่งสงครามและพายุเศรษฐกิจ...เราก็คือ รัฐนาวาที่รอเวลาอัปปาง...และเวลานั้นมันอยู่มานานจากวันนี้
