ดูเหมือนใช่...แต่มันไม่ใช่ดูว่ามันไม่ใช่...แต่มันก็ใช่ระหว่าง...ทักษิณ กับ คนเสื้อแดง กลายเป็นความลังเลสับสนของคนที่ไม่ใช่คนเสื้อแดง ไม่ใช่คนที่รักทักษิณจำเป็นหรือไม่...ที่คนเสื้อแดงคือคนที่รักทักษิณ อยากจะให้ทักษิณกลับประเทศไทย กลับมาเป็นนายกรัฐมนตรี...แล้วใช่หรือไม่ที่คนเสื้อแดงทั้งสิ้นทั้ง
ปวงนั้น...แขวนปฏิกิริยาแห่งการต่อสู้ไว้กับทักษิณ...จน กษิต ภิรมย์..ไปเชื่อว่า..ไม่มีทักษิณไม่มีเสื้อแดงจนต้องวางแผนหาทาง...ขจัด และกำหนดวิธีการจบเกม...ขึ้นสัมผัสมาด้วยตา..ด้วยหู และเรียนรู้ด้วยปาก..แน่นอนว่ามีคนจำนวนหนึ่ง..สู้เพื่อทักษิณ..เพราะเขายังแยกแยะไม่ได้กับความแตกต่างระหว่างคำว่า ประชาธิปไตย กับ ทักษิณชินวัตรทักษิณ ชินวัตร...คือนายกรัฐมนตรีที่ถูกปฏิบัติ..เป็นประชาธิปไตยที่โดนข่มเหงรักแกโดยกองทัพที่ยังไม่ใช่กองทัพของ
ประเทศ ไม่ใช่กองกำลังของประชาชน...กองทัพที่ยังไม่มีคำสาบานที่ว่า จะพิทักษ์รักษารัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยแม้ว่ากองทัพนั้นจะประกอบขึ้นมาด้วยประชาชน...แต่คำว่าประชาชนเพิ่งมาเติมต่อหลัง..เมื่อหลังการต่อสู้ระหว่างกองทัพกับประชาชนเมื่อพฤษภาทมิฬ..เป็นการต่อเติมด้วยอักษรภาษาไม่ใช่จิตวิญญาณทว่า...ในบรรทัดแห่งประวัติศาสตร์บนปูมแห่งชาติที่ไม่มีวันปรับเปลี่ยนได้นั้น...ก่อนจะมี ทักษิณ ชินวัตร...ประชาชนได้รวมพลังกันเพื่อการต่อสู้กับ
อำนาจของปืนมาแล้ว...บางครั้งก็แพ้ บางครั้งก็ชนะด้วยบุญญาธิการเป็นปาฏิหาริย์แห่งความจงรักภักดี...เผด็จการ กับ ประชาธิปไตย...จึงแพ้ชนะกันไม่ขาดบนแผ่นดินนี้... คราวแรก...เผด็จการอ้างประชาชนล้มอำนาจแห่งกษัตรา..ขจัดสมบูรณาญาสิทธิราชจากนั้น เผด็จการ...อ้างความจงรักภักดีออกมายํ่ายีประชาธิปไตยของประชาชน...77 ปีผ่านไป...เผด็จการจึงฝังรากยิ่งใหญ่.. ไม่มี สมบูรณาญาสิทธิราชและปราศจากประชาธิปไตย..เผด็จการสืบสานเผ่าพงศ์
วงศ์วาร...รุ่นแล้วรุ่นเล่า...ครั้งนี้เป็นอีกคราวหนึ่ง...ที่ ประชาธิปไตย จะเผชิญหน้ากับเผด็จการ..ต่างฝ่ายต่างมั่นใจว่า..จะเป็นผู้ชนะสงครามเผ่าพันธุ์เดียวกันในปีหน้า...น่าจะเป็นสงครามครั้งสุดท้าย...ถึงไม่มีทักษิณ...มันก็ยังมีสงครามประชาธิปไตยปราชัย..ก็จะกลับไปก่อตัวใหม่... หากเผด็จการปราชัย..มันจะจากไปตลอดกาล
