ใครก็ตามที่คิดว่า...ปี 2553...หลังสงครามกำหราบเสื้อแดงแล้วประเทศชาติจะกลับคืนไปสู่ความสงบสุข...เฉกเช่นที่เป็นมา จะต้องย้อนเวลากลับหลังไปนั่งลำดับกันใหม่...เพราะความวุ่นวายที่ปรากฏอยู่ในประเทศไทยจนกลายเป็นข่าวใหญ่อยู่ทุกวี่ทุกวันในโลก...จนถึงวันมหาวิปโยค...19 พฤษภาทมิฬ...เราเริ่มต้นขึ้นมาเดินบนถนนแห่งความหายนะตั้งแต่เมื่อ 6 ปีที่แล้ว...ปี 2547...เมื่อมิตรภาพระหว่าง...ทักษิณ ชินวัตร กับ
สนธิ ลิ้มทองกุล เริ่มมีปัญหา...และ สนธิ ลิ้มทองกุล...เริ่มเปิดเกมรุกโดยการใช้สวนลุมพินี...เป็นสถานที่โจมตี นายกรัฐมนตรี ทักษิณ ชินวัตร...เมื่อความรักกลายเป็นความชัง เมื่อมิตรภาพระหว่างกันกับกลายเป็นอริ...ฝ่ายหนึ่งถือว่ามีอำนาจรัฐ...อีกฝ่ายหนึ่ง...สู้เพราะต้องสู้...สู้อย่างยอมตายถวายชีวิต...นั่นเป็นน้ำ
ผึ้งหยดเดียว...ที่เป็นเริ่มต้นแห่งหายนะประดามี... มีคำกล่าวนานมาแล้วและไม่เคยล้าสมัย...ศัตรูของศัตรูคือมิตร...ในฐานะหัวหน้าพรรคใหญ่มีเสียงท่วมสภา...ทักษิณ ชินวัตร...มองผ่านทุกปัญหาที่อดีตนายกรัฐมนตรีจากการเลือกตั้งทั้งหลายเคยมี...ประเทศนี้ไม่คุ้นเคยกับ...อำนาจที่ไร้เทียมทาน ฝ่ายที่ไม่ชอบ
ทักษิณ ชินวัตร...รวมตัวและสะสมพลังเข้าเป็นแนวร่วมกัน สนธิ ล้มทองกุล...และมวลชนของเขา ทักษิณ ชินวัตร...ยังประมาท...และให้ความสำคัญกับปรากฏการณ์นั้นอย่างดูแคลน...ส่งมอบการแก้ไขปัญหา...ไปสู่มือที่ยังไม่ถึงชั้น...ที่เข้าใจว่าการ “ทำให้กลัว” คือหนทางสู่ชัยชนะ...ผู้ครอบครองอำนาจ...ที่ล้วนแต่ล่ม
สลาย...ต่างเข้าใจเหมือนกัน...ผู้ครองอำนาจหน้าใหม่...ก็อยากจะพิสูจน์ร่ำไป...บทเรียนใหม่ที่ไม่เคยแปลกจากบทเรียนเก่ากว่าทักษิณ จะเรียนรู้ว่า...นายกรัฐมนตรี ก็แค่ นายกรัฐมนตรี แผ่นดินนี้ ก็ไม่มีที่ให้เขายืนพรุ่งนี้...ลำดับกันใหม่...หายนะแห่งแผ่นดิน
