สันติภาพบนคราบเลือด
มือกวีมีไว้ใช้กล่อมโลก
จารึกโศกนาฏกรรมบนผืนหล้า
ใช่ยกนิ้วพลิ้วประจบนบวันทา
อักษราอย่ารับใช้ทรชน
ศิลปินเพ่งเนตรเจตน์พินิศ
คร่ำครวญคิดอิสรีย์มีเหตุผล
ใช่เพ้อฝันตัณหาอัตตาล้น
เฝ้าเปรอปรนคนพาลคอยหว่านเงิน
ศักดิ์ศรีแห่งศิลปินนั้นยิ่งใหญ่
อาจฆ่าได้หยามไม่ได้มานานเนิ่น
เปรียบพันธะดวงฤทัยได้เผชิญ
แม้ถูกมองเป็นส่วนเกินของสังคม
ทุกหยดหมึกรฦกย้ำร้อยคำหยาด
แปรงที่ปาดวาดหวังมุ่งสั่งสม
คุณธรรมดั่งคทาทานระทม
ประหนึ่งคมความคิดจิตจำนรรจ์
แต่วันนี้กวีวรรณพลันหลับใหล
ปลายปากกาแผ่วไร้พลังฝัน
จิตรกรอ่อนล้าลาพู่กัน
ล้วนแต่หันหลังหลบลบสัจจา
ไม่มีหรอก “สันติภาพ บนคราบเลือด”
น้ำใจแล้งแห้งเหือดเกินค้นหา
เลิกหลอกลวงปวงชนปล้นศรัทธา
ความพิสุทธิ์ถูกฆ่าด้วยซาตาน
ดัดจริตร้องหา “สันติภาพ”
ซึ้งกำซาบอาบไอรักสมัครสมาน
ไม่เลือกข้าง... แท้ยอบกายขายวิญญาณ
กู่ประจานตัวตนคนของใคร
ไม่ใช่คนของมหาประชาราษฎร์
หมอบแทบเท้ทุรชาติโฉดไฉน
สันติภาพดูสดสวยด้วยสีใด
ตราบคราบเลือดข้นไหลยังขื่นคาว
หักปากกากวีนี้เสียเถิด
ขว้างพู่กันบรรเจิดหยุดร้องป่าว
เป็นได้เพียงเศษฝันอันแหลกร้าว
“ชีวิตยาว ศิลปะสั้น”* ชั่วกัลปา.
* ล้อคำว่า "ศิลปะยืนยาว ชีวิตสั้น" ของศ.ศิลป์ พีระศรี
คืนความสุขให้ใคร
โศกนักหรือสังคม จึงระดมขอความสุข
แท้ใครเป็นฝ่ายทุกข์ หมดสิทธิ์ลุกมาทวงคืน
เมืองป่วนเพราะใครปั่น กระสุนปันกระสันปืน
สุขพับกับแดงผืน ธงสะอื้นบ่คืนคลาย
เพียงแค่คุณหยุดฆ่า เลิกข้อหาก่อการร้าย
ฟังเสียงกี่ล้านสาย ต่างมุ่งหมายเสรีธรรม
“อภัย ผู้พลั้งผิด” อ้างสิทธิ์ใดมาบ่นพร่ำ
คนผิดคือผู้นำ อำนาจฟ้าสั่งฆ่าคน
ฆ่าควายเสียดายเกลือ ตายเป็นเบือกลัวเปื้อนถนน
เหม็นซากไพร่ยากจน นครป่นต้องล้างคาว
ปัดกวาดต้นไม้ปลูก คืนความสุขด้วยสีขาว
พ่อค้านั่งคว้าดาว สาวไฮโซโชว์แบรนด์เนม
ดาราและนักร้อง ขอปรองดองอย่างปรีดิ์เปรม
รอยยิ้มอันอิ่มเอม เป็นเหยื่อเกมประกวดกัน
ความสุขบนความโศก หฤโหด - หฤหรรษ์
ทุกข์-สุขเรารู้ทัน หยุดปั่นหัวเลิกยุแยง
ยอมรับเถิดผองไท สุขที่ใจใช่เสแสร้ง
ยิ่งย้ำยิ่งยั่วแย้ง ระแวงทุกข์เพราะสุขเทียม
