26 สิงหาคม 2552...วันสำคัญทาง “การเมืองไทย”ระหว่าง หนึ่งบุรุษ กับ สองเหตุการณ์หนึ่งบุรุษ ที่ว่า...เป็นวันคล้ายวันเกิดครบรอบ 89 ปีของประธานองคมนตรีและรัฐบุรุษ “พล.อ.เปรมติณสูลานนท์”สองเหตุการณ์ คือ ครบรอบ 1 ปี ในเหตุการณ์ที่ พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย เข้าร่วมชุมนุมยึดทำเนียบรัฐบาล และ สถานีโทรทัศน์ NBTความสงบเรียบร้อย อันหมายถึงภาวะความเป็นอยู่ของประชาชนที่อยู่ร่วมกันในสังคม โดยมีความปลอดภัยในชีวิต ร่างกาย ทรัพย์สิน และการดำเนินชีวิตโดยปกติสุขจากวันวานยังหวานอยู่เมื่อช่วง 4–5 ปีก่อน...สู่ช่วงปัจจุบันอันขมขื่นเข้าสู่ “กลียุค”ประชาชนคนไทยส่วนใหญ่ได้เรียนรู้ “ประสบการณ์”อันมีค่าและใหญ่หลวง...จากการที่บ้านเมืองถูก“แทรกแซง” โดยกลุ่มผู้มีอำนาจที่คิด “ประสงค์ร้าย”มาโดยตลอดปากปราศรัย...แต่น้ำใจเชือดคอ“พล.อ.เปรม” เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมืองที่บุคคลสำคัญหลายกลุ่มให้ความ “เคารพนับถือ”และเป็นผู้ชี้แนะ “ให้คำปรึกษา”แต่ความฝันสูง
สุดของท่านดูยังไม่ส่งผล “สัมฤทธิ์”ในการเห็นคนไทย “สมัครสมาน” ปรองดองด้วยสายตาพร้อมกับประสบการณ์ทางการเมืองที่สั่งสมมายาวนานของ “พล.อ.เปรม” เชื่อว่า ดูออกไม่ยาก...เหตุการณ์ร้ายต่างๆ ที่ผ่านมาเกิดขึ้นเพราะอะไร?ผู้มีอำนาจในประเทศรวมถึงคณะรัฐบาลที่เข้ามาทำหน้าที่บริหารบ้านเมือง “พูดจริง” ตามคำพูดหรือไม่?รวมถึงการกระทำที่แสดงออกเพื่อสร้าง “ความสมานฉันท์” แต่กลับสร้าง “ความแตกแยก” เป็นประติมากรรม “ความเกลียดชัง” เกิดขึ้นไปทุกหย่อมหญ้า“ต้นเหตุ” อยู่ตรงนี้! ไม่ใช่เนื่องด้วยเพราะตัวบุคคลใดบุคคลหนึ่งในโอกาสครบรอบวันคล้ายวันเกิด “พล.อ.เปรม”ผมในฐานะประชาชนคนไทยคนหนึ่งก็อยากเห็นประเทศชาติ “มีความสงบสุข” เห็นถูกเป็นถูก...เห็นผิดเป็นผิดไม่ใช่แผ่นดินที่ “ร้อนเป็นไฟ” ด้วย “เพลิงกิเลส”ของคนบางกลุ่มท่านจำเป็นต้องใช้ความเป็น “ผู้ใหญ่” เตือนสติกลุ่มคนเหล่านั้นให้ “เสียสละ” เพื่อประโยชน์สุขของส่วนรวมและในโอกาส ครบรอบ 1 ปี พันธมิตรฯยึดทำเนียบฯ ยึดสถานีโทรทัศน์ NBT วันนี้ทุกคนยังอยู่สุขสบายทั้งแกนนำและลูกน้องไม่โดนจับ ไม่ต้องติดคุก ไม่โดนพิพากษาบุคคลท่านหนึ่งได้ฝาก “บทกลอน” ไว้เตือนสติให้คิดถึงพึงระลึกว่า...เกิดมาเป็นมนุษย์สุดประเสริฐ...จะดีเลิศเลวทรามขนาดไหน...อยู่ที่คุณความดีที่ทำไป...อย่าให้ใครสาปแช่งยามวายปราณ ■
