อัดกัน “มันหยด” สำหรับบทบาทนักการเมืองซึ่งเป็นตัวแทนประชาชนทั้ง “ฝ่ายค้าน” และ “ฝ่ายรัฐบาล” บนเวทีสภาฯ โดยเฉพาะการอภิปราย “ไม่ไว้วางใจรัฐบาล” ครั้งนี้...ถือเป็น “ยกที่สอง” ของการต่อสู้ทางการเมืองของ “กลุ่มคนเสื้อแดง” ยกแรก คือ การนำมวลชนออกมาขับเคลื่อนเพื่อส่งสัญญาณให้ “ผู้มีอำนาจ” ตอบสนองต่อข้อเรียกร้องให้ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเป็นธรรม ยกสอง คือ การให้นักการเมืองที่พวกเขา “ไว้วางใจ” ทำหน้าที่ชี้แจงและตรวจสอบการทำงานของรัฐบาลในสภาฯ “คนเสื้อแดง” หวังว่า...เวที
สภาฯ จะกลายเป็นห้องโถงใหญ่แห่งการเรียนรู้ที่สามารถใช้ “เปิดโปงความเป็นจริง” เปิดให้เห็นทั้งภาพ...เปิดให้เห็นทั้งเสียง...รวมถึงเปิดให้เห็นพฤติกรรมและอากัปกิริยาของ “คณะทำงาน” รัฐบาลประชาธิปัตย์ว่าพวกเขาจะยังคง “บริหารราชแผ่นดิน” ต่อไปได้หรือไม่? ข้อมูลหลากหลายที่ “ฝ่ายค้าน” นำมาแสดง
และ “ซักฟอก” รัฐบาลเป็นฉากๆ โดยเน้นไปที่คำสั่งการ “ขอคืนพื้นที่” จนมีประชาชนบาดเจ็บล้มตาย ถือเป็น “อาวุธหนัก” ที่รัฐบาลต้องหาวิธี “โต้ตอบ” ด้วยเหตุผลที่หนักแน่น และต้อง “โน้มน้าวใจ” ให้ประชาชนเชื่ออย่างสนิทใจไม่แพ้กัน สังเกตุเห็นกันหรือไม่ว่า...ประเด็นที่มีการพูดถึง “พลซุ่มยิง” ทำให้รัฐมนตรี
(บางคน) ถึงกับ “พูดเสียงสั่น” แม้พยายามตั้งสมาธิให้พูดโต้ตอบด้วย “น้ำเสียงที่เข้มแข็ง” จึงไม่แปลกที่การอภิปรายจะเกิด “เหตุขัดข้อง” นานัปประการ...ทั้งสัญญาณโทรทัศน์ที่ขึ้น “จอดำ” ในหลายพื้นที่ รวมไปถึงข้อตำหนิติติงในเรื่อง รูปถ่ายที่นำมาโชว์...คลิปที่นำมาโชว์ ไม่มี “การซูมขยายใหญ่” เหมือนเช่นทุก
ครั้งที่ผ่านมา ผมคิดว่าทุกอย่างเป็นขั้นตอนการ “ต่อสู้” ด้วยยุทธวิธีที่ “ไม่เลือกวิธีการ” เพื่อให้ฝ่ายตนได้รับ “ความชอบธรรม” มวยมี 15 ยก...แต่ระฆังเพิ่งลั่นยก 2 อย่าตัดสินว่าใครเป็นผู้แพ้-ชนะกันตอนนี้ ที่ผ่านมา...ประชาชนทุกคนรู้มิใช่หรือ?? พวกเขาไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพังกับเป้านิ่งหนึ่งเดียวคือ “รัฐบาลพรรคประ
ชาธิปัตย์” เพราะหากคิดจะ “น็อกในหมัดเดียว” อย่างเช่นที่ “ราชประสงค์” พวกเขาเองจะเป็นฝ่ายที่โดนซัดน่วมน็อกคาเวที มันต้องค่อยๆ นวด ค่อยๆ บีบ สุดท้ายก็เค้นคลึงตีเข่าเข้ากลาง “กล่องดวงใจ” รับรอง “เสียวไส้หน้าเขียว” จนแทบสูญพันธุ์!
