ฟ้ามิได้มีไว้ให้ถ่มถุยดินก็มิได้มีไว้เพื่อเทิดทูนทั้งฟ้าทั้งดิน..ต่างมีธรรมดาเป็นความแตกต่าง..และวางอยู่อย่างแตกต่างบนสิ่งเดียวกัน..คราใดที่ฟ้ากับดินก้าวเกินลุล่วงแก่กันและกันก็ไม่ต่างกับหยินหยางที่คลายตัว เป็นการแตกตัวของอีเล็กตรอนและโปรตอนบ้างก็ว่า..นั่นคือที่มาของมหาประลัยระเบิดปรมาณู..สังคมจะวุ่นวาย ความสงบสันติสุขจะเสื่อมสลาย..ก็ด้วยการสันดาปกันของสิ่งที่ควรเกื้อกูลกันมิเกื้อกูลกัน..ดั่งโยนหินก้อนลงสู่พื้นน้ำ..กว่าจะคืนสู่ความสงบงันดังเก่าย่อมใช้เวลาเนิ่นนานเมื่อลูกศิษย์..ปรามาสใส่ครูบาอาจารย์..สถานที่แห่งนั้นก็ไม่ใช่สถานศึกษาอีกต่อไป..เมื่อสังวาสอุบัติในกุฏิเจ้าอาวาส..วัดกับสำนักนางโลมก็มิแตกต่างกันพรรณนาความกันขึ้นมาครึ่งค่อนก็เพื่อที่จะบอกว่า..เป็นเรื่องลำบากพอกัน..ไม่ว่าจะเอาดินขึ้นมาเทิดไว้หรือใส่น้ำลายขึ้นสู่ปุยเมฆ..หากปรารถนา
จะให้แผ่นดินเป็นสุข..จงหยุดต่อการก้ำเกินก้าวล่วง..ทั้งฟ้าทั้งดินต่างมิใช่สมบัตินิรันดรของผู้ใด..ต่างมาและต่างไปด้วยกันหมดทั้งนั้น..ปราศจากดิน..ฟ้าก็คือห้วงอวกาศอันว่างเปล่า..เคว้งคว้างดำมืดปราศจากฟ้า..ดินก็คือฝุ่นและระแหงที่ร้อนเร่ากว่าจะจินตนาการ และยะเยือกเกินกว่าจะอุบัติชีวิตสังคมของพวกเราเผ่าไทย..จากทวดของปู่..จนถึงเหลนของหลาน..เราอยู่กันมาเนิ่นนาน..เกินกว่าจะคิดถึงวันอันแตกสลาย..ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะทำให้แผ่นดินนี้วอดวาย..เพียงเพราะ..กิเลสตัณหาของอ้ายอีไม่กี่คนของพลเมืองชั่ว..แตกตัวออกจากกันเพราะหายัดทานไม่ลงตัว..ย้อนเวลากลับไปหาวันเริ่มต้นแล้วเราจะเห็นคนที่สมควรลากขึ้นมาสู่ตะแลงแกง..หยุดความแตกแยกไว้สักครู่..แล้วพลิกดูอดีตย้อนหลังกลับไป..แผ่นดินแหลกระยำอยู่วันนี้..เพราะกิเลสของอ้ายอีไม่กี่ตัวรู้กันทั่ว บอกตัวกันถูก ไทยทุกผู้..เก็บแผ่นดินนี้ไว้ให้กับลูกหลานวันหน้า..เพื่อนร่วมเผ่าเราร่วมพันธุ์..ต้องช่วยกันรักษาฟ้าช่วยกันรักษาดิน ไทยกับแผ่นดินนี้อยู่กันมาแล้วใกล้พันปี..อย่าให้มีอันเป็นไป..ใต้ลมหายใจพวกเรา ■
