ล้าหลังคลั่งชาติ-ภาพเหตุการณ์เมื่อครั้งอันธพาลการเมืองพันธมิตรยกพวกไปทำร้ายประชาชนในพื้นที่ติดเขาพระวิหารผู้รักสันติ อ้างว่าเพื่อเรียกร้องเขาพระวิหารคืน มาบัดนี้พวกเขาเงียบเสียงลงไปแล้ว และนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ยังต้องส่งหัวยักษ์เป็นบรรณาการแด่สมเด็จฮุนเซ็นด้วย
โดย จักรภพ เพ็ญแข
ที่มา คอลัมน์ ผมเป็นข้าราษฎร หนังสือพิมพ์Thai red news
ฉบับวันที่ 26 มิถุนายน 2552
ผมอยากให้พวกเราที่รักประชาธิปไตยช่วยกันจดจำไว้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ไทยเราเป็นประชาธิปไตยอยู่บ้าง ความสัมพันธ์และความร่วมมือกับประเทศเพื่อนบ้านรอบทิศจะแข็งแรงรุ่งเรือง และช่วยส่งเสริมความสัมพันธ์ในระดับประชาชนได้อย่างดียิ่ง แต่เมื่อใดก็ตามที่ศักดินาไทยได้ครองเมืองหรืออำมาตย์สามารถชี้นำทิศทางของชาติได้ เมื่อนั้นความสัมพันธ์และความร่วมมือกับเพื่อนบ้านจะกลับเสื่อมทรามตกต่ำ จนถึงขั้นมีเรื่องกันในที่สุด เดือดร้อนไปจนถึงพี่น้องประชาชนตามแนวชายแดนนั้นเอง
ใครอยากจะรบกับกัมพูชาเต็มแก่เพราะกรณีปราสาทพระวิหารก็ดี เพราะเชื่อว่าเขาอนุเคราะห์คุณทักษิณในทางการเมืองก็ดี หรือเพราะหาเหตุแห่งความล้มเหลวไม่เป็นท่าของเมืองไทยในวันนี้ไม่พบ เลยอยากโทษคนอื่นว่าเขาเป็นต้นเหตุก็ดี โปรดฟังทางนี้ก่อน
การหาเหตุทะเลาะกับเพื่อนบ้านอย่างกัมพูชา ถึงขนาดขู่เข็ญจะยกทัพข้ามพรมแดน ไม่ใช่เรื่องใหม่อะไรเลย หากเป็นสันดานเก่าแก่หลายร้อยปี และเป็นสันดานชนิดแก้ไม่หายของชนชั้นปกครองเมืองไทย ไม่ได้เกี่ยวกับประชาชนชาวไทยและชาวกัมพูชาทั้งนั้น
ลองทบทวนดูสิครับว่าเหตุพิพาทคราวนี้เกิดขึ้นอย่างไร?
เริ่มต้นก็ให้พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยแต่งเรื่องขึ้นมา “เล่น” โดยทำประหนึ่งว่าได้เกิด “การสูญเสียบูรณภาพแห่งดินแดน” ขึ้นมาแล้ว ช่วยกันตีฆ้องร้องป่าวกันราวกับคนบ้า ทำทุกอย่างเพื่อให้กระทบต่อรัฐบาลไทยภายใต้การนำของนายกรัฐมนตรีประชาธิปไตย ๒ ท่านคือคุณสมัคร สุนทรเวชและคุณสมชาย วงศ์สวัสดิ์ ถึงขนาดส่งคนปีนข้ามรั้วไปนั่งสมาธิอยู่ในบ้านเขาก็ยังอุตส่าห์ทำ
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศต้องลาออกไปหนึ่งคน และรัฐบาลของประชาชนก็อยู่ไม่ได้
จากนั้นก็สั่งให้ทหาร “เล่น” ต่อ ด้วยการส่งกำลังจากกองทัพภาคที่สอง ล่วงล้ำเข้าไปในพื้นที่ที่ทั้งสองฝ่ายถือปฏิบัติตลอดมาว่าจะไม่ละเมิดกัน จนเกิดยิงกัน งามหน้ามาจนถึงวันนี้ว่าฝ่ายไทยสูญเสียไปกว่า ๒๐ ชีวิตในขณะที่ฝ่ายเขาไม่เสียทหารเลยสักนาย
ก็กำลังของเขาอยู่ในที่สูงคือรอบองค์ปราสาท พอฝ่ายไทยฮึกเข้าไปเขาก็สอยร่วงหมด
บัดนี้กำลังฝ่ายไทยก็ยังตรึงอยู่ตามตะเข็บชายแดน จะบุกเข้าไปก็ไม่กล้า เพราะขาดเหตุผลด้วยประการทั้งปวง จะถอยกลับก็ไม่ได้ เพราะคนสำคัญคอยสั่งการอยู่ในที่สูงว่าเอามันให้ได้
ประชาชนในพื้นที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ รักพื้นที่ทำมาหากินของตน ต้องเกิดปะทะกับคนใส่เสื้อเหลืองที่ถูกเขาหลอกให้ขึ้นไป “รักษาเอกราช” ที่ไม่เคยสูญเสียถึงเชิงเขาพระวิหารโน่น คนไทยด้วยกันต้องหลั่งเลือดสังเวยเหตุการณ์ที่ไม่สมควรแก่เหตุเลยสักนิด
ขณะที่ทุกอย่างตึงเครียดขึ้นทุกวัน นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ เอาตำแหน่งนายกรัฐมนตรีเดินทางไปเยือนกัมพูชาสองวัน นัยว่าจะได้สางปัญหาต่างๆ ในเรื่องปราสาทเสียให้เรียบร้อย ปรากฎว่าไปถึงแล้วก็ทำเป็นบ้าใบ้ นายกรัฐมนตรีฝ่ายเขาคือสมเด็จฮุนเซ็นเสนออ้าซ่าว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องปราสาทก็พูดได้ เขายินดีรับฟังทั้งนั้น แต่ฝ่ายไทยกลับตัดบทเอาดื้อๆ ว่าไม่สามารถหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาคุยได้
แต่พอกลับถึงบ้านก็ทำทีเหมือนได้พูดกับเขาแล้ว จัดการตามคำสั่งของคนที่เหนือขึ้นไปอีกว่า ให้ทำหนังสือไปถึงองค์การยูเนสโกแสดงความมีกรรมสิทธิ์ของไทย
ดูสิครับเขาเปิดทางให้เจรจาโดยสันติ ก็ไม่ยอมพูดอะไรกับเขา พอลับหลังเขากลับทำท่าเป็นคนกล้าหาญเสียเต็มประดา ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเอาใจคนสำคัญที่มีอำนาจล้นพ้นอยู่ในบ้านเมืองของตัว เพราะคนตรงนั้นเขาอยากปลุกคนไทยให้เกลียดชัง และอยากทำสงครามกับกัมพูชาขึ้นมา เพื่อเล่นเกมคลั่งชาติที่หวังจะสร้างความนิยมยกย่องให้กับตนเองมากขึ้น
ไม่น่าแปลกใจหรอกครับที่รัฐมนตรีกลาโหมของเขาจะบอกว่ารัฐบาลไทย “หักหลัง” และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศของเขาบอกเรียบๆ ว่าทางเขาพร้อมทุกอย่าง ทั้งในทางเศรษฐกิจ ทางทหาร และการเจรจาอย่างสันติ พูดอย่างนักเลงก็คือจะเอาอย่างไรกันก็ได้ สุ้มเสียงของเขาคือเหนื่อยใจอย่างหนักกับท่าทีชนิดคาดเดาไม่ได้ของไทย
อภิสิทธิ์ก็ฝังตัวเองลึกลงไปอีกด้วยการให้สัมภาษณ์ว่า “เราจะไม่ถอย” (we won’t back down) ซึ่งเป็นการแสดงออกที่สวนทางอย่างยิ่งกับความเป็นอาเซียน เพราะอาเซียนเป็นสมาคมประชาชาติที่ตกลงกันว่าเราจะไม่ทะเลาะกัน มีอะไรก็จะใช้กลไกรอมชอมให้เต็มที่ จะได้ไม่ระเบิดเถิดเทิงขึ้นมา
ผมเข้าใจล่ะครับว่าเขาพูดอย่างนั้นเพื่อหาเสียงกับใคร และเพื่อเอาใจใคร แต่นี่คือประเทศไทยทั้งประเทศ เอามาใช้สนองตัณหาใครได้อย่างไร
ก่อนหน้านั้นก็มีเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาเล่ากันลับหลัง และแสดงอาการไม่สู้ดีของความสัมพันธ์มาก่อนแล้ว
ตอนที่ นายกษิต ภิรมย์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศของพันธมิตรฯ แอบนั่งรถเข้ามายังจังหวัดเกาะกงของกัมพูชาซึ่งอยู่ติดกับจังหวัดตราดไม่นานมานี้ วันนั้นฝนฟ้าก็ตกกระหน่ำอย่างไม่เคยปรากฎมาก่อน ขนาดลงจากรถไม่ได้ แถมยังเกิดฟ้าผ่าข้างรถที่นายกษิตนั่งมาอย่างน่าหวาดเสียวเป็นที่สุด คนที่นั่นเขาก็เลยพูดกันว่าฟ้าดินเขาปฏิเสธคนอย่างนี้
พอ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ มาเอง ก็เกิดเหตุที่รู้กันทั่วไปในข่าว คือเครื่องบินขากลับเกิดเสียอยู่ที่สนามบินโปเช็นตง ต้องรอเป็นเวลานานเพื่อเอาเครื่องบินลำใหม่ไปรับ ระหว่างนั้นคนที่ฝ่ายอำมาตย์สั่งมาให้เป็นนายกรัฐมนตรีคนนี้ก็นั่งคอตกเหงื่อแตกอยู่ในสนามบิน เป็นที่ขบขันและหมดสง่าราศีอันควรมีควรเป็นของคนในตำแหน่งนี้ เขาก็พูดกันในหมู่การทูตอีกว่าไม่มีการเยือนครั้งใดจะอนาถยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว
ทั้งหมดนี้มาจากสาเหตุเพียงประการเดียวเท่านั้นครับ ผู้มีอำนาจจริงในสังคมไทยเขาชอบที่เราจะทะเลาะเบาะแว้งกับประเทศเพื่อนบ้าน สมัยที่คุณทักษิณเป็นนายกรัฐมนตรีและกำลังจะร่วมมือในหลายทางกับสหภาพเมียนมาร์ ข่าววงในว่าเขาก็ใช้ พลเอกสุรยุทธ์ จุลานนท์ ซึ่งเป็นผู้บัญชาการทหารบกในขณะนั้น จัดการส่งทหารไทยไปในนามชนกลุ่มน้อยไทยใหญ่และเข้าโจมตีสังหารทหารฝ่ายเมียนมาร์ไปนับร้อยคนเพื่อทำลายความสัมพันธ์ ในขณะที่ผู้ใหญ่ฝ่ายเขา พลเอกหม่องเอ กำลังเยือนไทยอยู่ในขณะนั้น กรณีมาเลเซียก็สั่งให้เล่นเรื่องพุทธกับอิสลามและกรณีคนสองสัญชาติ จนแทบจะวางมวยกันหลายครั้ง เติมไฟเข้าไปปัญหาห้าจังหวัดชายแดนใต้ซึ่งมักจะหลอกกันว่าครอบคลุมเพียงสามจังหวัด
การหาเรื่องกับราชอาณาจักรกัมพูชาก็เกิดขึ้นตามกรอบความคิดแคบๆ อย่างนี้ ใครที่มองตัวเองว่าเป็นศูนย์กลางของจักรวาลเหมือนศักดินาเมืองไทย และหลงละเมอไปว่าของขนาดปราสาทพระวิหารหรือนครวัตนครธมเป็นสมบัติส่วนตัว ถึงขนาดเอาบ้านเมืองไปเดิมพันได้ ก็ประกาศสงครามแทนคนทั้งประเทศตามอกุศลมูลของตัวคือ โลภะ โทสะ และโมหะ ได้ทั้งนั้นล่ะครับ
ผมอยากให้พวกเราที่รักประชาธิปไตยช่วยกันจดจำไว้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ไทยเราเป็นประชาธิปไตยอยู่บ้าง ความสัมพันธ์และความร่วมมือกับประเทศเพื่อนบ้านรอบทิศจะแข็งแรงรุ่งเรือง และช่วยส่งเสริมความสัมพันธ์ในระดับประชาชนได้อย่างดียิ่ง แต่เมื่อใดก็ตามที่ศักดินาไทยได้ครองเมืองหรืออำมาตย์สามารถชี้นำทิศทางของชาติได้ เมื่อนั้นความสัมพันธ์และความร่วมมือกับเพื่อนบ้านจะกลับเสื่อมทรามตกต่ำ จนถึงขั้นมีเรื่องกันในที่สุด เดือดร้อนไปจนถึงพี่น้องประชาชนตามแนวชายแดนนั้นเอง โดยพวกที่มาก่อเรื่องจากส่วนกลางไม่เคยตามมารับผิดชอบเลยสักนิด
เหตุการณ์ล่าสุดกับกัมพูชาเป็นหลักฐานเชิงประจักษ์ชิ้นล่าสุดว่าระบอบอำมาตยาธิปไตยไทยนั้นโง่และโลกแคบ ใช้การไม่ได้และอยู่ร่วมโลกไม่ได้กับการพัฒนาประเทศไทยในสากล
ตรงกับศัพท์เดิมที่เรียกว่าดักดานนั้นแล.
