ไม่มีการเจรจา..ก็แปลว่า จะใช้ แพ้ใช้ชนะในการแก้ไขปัญหา..ความขัดแย้งของการเมืองในประเทศไทยการเมืองนั้นเป็นเรื่องของการเจรจา..สงครามต่างหากเป็นเรื่องของการแพ้และชนะ แต่เมื่อนักการเมือง ทั้งสองฟากทั้งสองฝ่าย ต่างสนใจแต่จะแพ้ชนะกันด้วยสงคราม..มันก็เป็นประวัติศาสตร์ตอนเศร้าของประเทศ
ไทยเพราะสงครามเป็นเรื่องของไฟกับศพว่ากันไปแล้ว..ฝ่ายรัฐบาล นายกรัฐมนตรี อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ก็ได้เปิดทางกว้างถ่างทางออกให้อย่างเต็มที่ กับข้อเรียกร้องของผู้ชุมนุม..เรียกร้องการยุบสภาเวลา ระหว่าง เก้าเดือนและยังต่อรองได้...น่าจะนำไปสู่การเจรจา..แต่น่าเสียดายที่ ฝ่ายผู้ชุมนุมได้ปฏิเสธการเจรจาในวาระสาม..ทางออกของวิกฤติการณ์จึงถูกปิดและนำไปสู่การสูญเสียของประชาชนและทหาร..โดยไม่จำเป็นและยิ่งเมื่อฝ่ายผู้ชุมนุม..เรียกร้องให้รัฐบาลลา
ออกในทันทีและให้ นายกรัฐมนตรี อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ และรองนายกรัฐมนตรีสุเทพ เทือกสุบรรณ เดินทางไปต่างประเทศนั้นนั่นคือการยื่นคำขอในสิ่งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้สังคมใหญ่ของคนไทยทั่วไป..จึงเริ่มสงสัย ความสงสัยนี้เป็นเรื่องอันตรายกับฝ่ายเรียกร้อง..และเป็นคุณกับฝ่ายรัฐบาล..เพราะสังคมส่วนใหญ่..เป็นพลังของเหตุและผล..เหตุผลที่ว่า...การชุมนุมเช่นนี้ จะอยู่ยั้งยืนยาวจนปราศจากวันจบไม่ได้..มันจะต้องเปลี่ยนแปลงและยุติลงไม่แบบใดก็แบบหนึ่งในวัน
หนึ่งวัดใดและจะต้องไม่นานจนเกินกว่าเหตุรัฐบาลกำลังได้เปรียบในส่วนนี้..และรัฐบาลกำลังขยายผล..และสะสมความชอบธรรมให้กับการล้อมปราบครั้งใหม่..คำว่าผู้ก่อการร้ายจึงเกิดขึ้นนับจากวันนี้..ฝ่ายตั้งรับจะกลับไปเป็นของฝ่ายผู้ชุมนุมเรียกร้อง..มวลชนเริ่มอ่อนเปลี้ย..ทันทีที่สบโอกาส..รัฐบาลจะส่งกำลังเข้าล้อมปราบ..นั่นคือวันที่สงครามได้เริ่มต้น..ประชาชนที่บาดเจ็บล้มตาย..จะทำให้การต่อสู้ด้วยเหตุและผลกลับกลาย..กรือแซะและตากใบ..สร้างสงครามใต้อย่าง
ไร..ตายและเจ็บของผู้ชุมนุม..จะสร้างสงครามใหม่..จงกลับไปสู่โต๊ะเจรจา..ในขณะที่เวลายังมีอยู่..ถอยหลังกันคนละก้าว..แล้วเราจะมองเห็นแสงสว่างที่ไม่เคยมองเห็น ผู้ชุมนุมต้องให้เวลากับรัฐบาล..รัฐบาลต้องหยุดกระเหี้ยนกระหือรือที่จะล้อมปราบ..จงกลับไปที่โต๊ะเจรจา..เพราะทันทีที่สงครามเริ่ม..ประเทศจะย่อยยับ..จงกลับไปที่เวทีแห่งการเจรจา..แพ้ชนะกันที่ผลประโยชน์ของชาติ..หรือไม่ก็พินาศลงไปด้วยกัน
