รอบทำเนียบรัฐบาล เต็มไปด้วยคนเสื้อแดงเดินไปมา มีสินค้าขายหนาตาคล้ายๆกับคราวคนเสื้อเหลืองเข้ามาปิดล้อม
แต่ในความคล้ายนั้น มีความต่างหลายประการ
เป็นต้นว่า สินค้าเปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีแดง ข้อความปรากฏบนเสื้อ ผ้าผูกคอ เปลี่ยนปลายศรพุ่งเข้าเสียบกลุ่มเสื้อเหลือง ส่วนสินค้ายอดฮิตสมัยก่อนคือมือตบนั้น ได้เปลี่ยนเป็นเท้าตบเกลื่อนถนน
สื่อสิ่งพิมพ์ต่างๆที่กลุ่มคนเสื้อแดงนำมาจัดนิทรรศการย่อยๆ ข้อความแต่ละบทตอนล้วนแล้วแต่เพื่อการโจมตีฝ่ายตรงข้ามเต็มๆ และสินค้าพิเศษตลอดแนวน่าจะเป็นภาพอดีตนายกรัฐมนตรีนำมาเคลือบขายแผ่นละ 30 บาท
ส่วนภาพของฝ่ายตรงข้ามก็หาซื้อได้เหมือนกัน แต่เป็นภาพแปลกๆ บรรจงตัดต่ออย่างวิจิตรพิสดาร และไม่น่าพิศดูอย่างยิ่งสำหรับเจ้าของภาพ ผู้เคราะห์ร้ายนั้น มีทั้งคนในรัฐบาล และอดีตผู้นำคนเสื้อเหลือง
สิ่งที่แตกต่างอีกประการหนึ่งคือ ไม่มีคนเสื้อแดงเข้าไปเดินขวักไขว่ในทำเนียบ และเปิดประตูให้พนักงาน เจ้าหน้าที่ทำเนียบเข้าออกทำงานได้ ตามปกติ
รอบๆทำเนียบรัฐบาล นอกจากเสียงปราศรัย สินค้าหลากชนิดแล้ว ยังมีกองเสบียงอีกด้วย กองเสบียงของคนเสื้อเหลืองมีกำลังหลักอยู่ที่มูลนิธิกองทัพธรรม แต่กองเสบียงของคนเสื้อแดงเป็นกองอาสาของชาวบ้าน
เคียงกับเข่งผักขนาดใหญ่ สตรีวัยกลางคนกำลังหั่นแง่งข่าอยู่อย่างขะมักเขม้น เดินเข้าไปพูดคุยด้วยได้ความว่า ชื่อ ป้าแดง แห่งตลาดปากน้ำ จังหวัดสมุทรปราการ ป้าวัย 54 ปี ยึดอาชีพค้าขายของอยู่ตลาดปากน้ำ
“อาหารเรามีหลากหลาย แต่ละมื้อไม่ซ้ำกันหรอก” ป้าแดงหันมาตอบคำถามก่อนหั่นข่าอย่างบรรจง แล้วบอกว่า “ผักต่างๆ เราได้รับบริจาคมาทั้งนั้น หลั่งไหลมาจากทั่วประเทศแหละ มีทั้งตลาดไท สี่มุมเมือง และจังหวัดอื่นๆ”
ป้าแดงบอกว่า เรื่องอาหารการกิน คนที่มาร่วมชุมนุมไม่ต้องกลัวอด มีบริการให้ฟรีตลอด 24 ชั่วโมง “เราตั้งโต๊ะให้กินฟรีได้ ทั้งวันทั้งคืน มีกินเหลือเฟือ” เอ่ยพลางหยิบแง่งข่าอันใหม่มาวางข้างๆเขียง
ใช่มีแต่ของคาวเท่านั้น ของหวานก็มี ป้าบอกว่ามีขนมชนิดต่างๆ มาเสริมให้อย่างเต็มพิกัด
การคิดรายการอาหารแต่ละวัน ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของป้าวรรณา อายุ 55 ปี ชาวปากน้ำเช่นเดียวกับป้าแดง
“การคิดว่า จะทำอะไรบ้างนั้น เราต้องดูก่อนว่า วัสดุที่ได้มาในมือเรามีอะไรอยู่บ้าง มีเนื้อ มีผัก มีหมู หรืออะไรบ้าง เมื่อสำรวจแล้วเราค่อยคิดว่าจะทำกับข้าวอะไรดี” ป้าวรรณาบอก แล้วหันไปใช้ตะหลิวคนผัดเผ็ดถั่วฝักยาวในกระทะ ส่งกลิ่นหอมกระจายไปทั่วบริเวณ
ก่อนหันมาบอกว่า การกำหนดเมนูนั้น “เราต้องทำรสจืดสลับเผ็ด สลับกันไปอย่างนี้ตลอด กลางวันเป็นกับข้าว ถ้าเป็นกลางคืนก็มีข้าวต้ม และกาแฟร้อนๆ”
วรรณาบอกว่า “เมื่อวานนี้ คนสมุทรสาครส่งปลามาให้ 6 ลัง เขาทำมาให้เสร็จสรรพแล้ว เราเอามาแกงฉู่ฉี่ ประกอบอาหารอะไรก็ได้เลย” วรรณาบอก ก่อนชี้บอกว่า “เรามีเป็นตู้คอนเทนเนอร์ ไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะอด”
การเดินทางมาของข้าวปลาอาหาร วรรณาบอกว่า บางทีต้องการอะไรก็บอกให้คนที่เขาบริจาคนำเอามาให้ เสบียงทั้งหมดนอกจากมีผู้นำมาบริจาครายใหญ่ๆแล้ว ยังมีชาวบ้านจากจังหวัดต่างๆนำมาสนับสนุนด้วย
มองจากเต็นท์ที่ป้าวรรณาอยู่ออกไป อีกฝั˜งถนนเต็มไปด้วยลังอาหารแห้งกองอยู่เรียงราย แนบชิดอยู่กับกำแพงทำเนียบรัฐบาลด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้ มีเจ้าหน้าที่เฝ้าดูอยู่ และมีคนเข้าออกอยู่ประปราย
เมื่อมองไปทางทิศเหนือ เห็นชาวเสื้อแดงมารอคิวรับข้าวไปคนละ 1 ถ้วย เมื่อหันกลับมาหาคนที่ปรุงอาหารจ่ายแจก ชีวิตความเป็นอยู่ของแม่ครัวในม็อบเป็นอย่างไรนั้น ป้าวรรณาบอกว่า ต้องตื่นตั้งแต่ตีสองหรือตีสาม สำรวจข้าวของที่จะทำกับแล้ว เมื่อกำหนดรายการอาหารได้แล้ว ก็จัดเตรียมเครื่องปรุงอาหารให้พร้อม แล้วปลุกคนที่คอยช่วยเหลือขึ้นมาจัดการตามประสงค์
“เรามีอาหารน้ำ แห้ง เผ็ด จืด บริการตลอด 24 ชั่วโมง และบริการทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเสื้อเหลือง เสื้อแดง เจ้าหน้าที่ตำรวจ ทหาร และคนทั่วไป เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา เราก็นำเอาไปให้ทหารแล้ว 1 ชุด” วรรณาบอก
เมื่อถามถึงสาเหตุที่เข้ามาช่วยม็อบ ป้าแดงบอกว่า “เราไม่ชอบการให้ใช้กฎหมายสองมาตรฐาน ถ้าผิดก็คือผิด ถูกก็คือถูก ไม่ใช่ว่ากฎหมายเดียวกัน คนหนึ่งทำแล้วผิด แต่อีกคนหนึ่งทำแล้วถูก” ป้าแดงระเบิดระบาย
ประการสำคัญ ป้าแดงบอกว่า เมื่อสมัยรัฐบาลก่อนนั้น ขายของได้วันละประมาณ 7,000-8,000 บาท แต่เมื่อมาถึงรัฐบาลชุดใหม่นี้ ขายของได้ประมาณ 2,000 บาท เมื่อหักลบกลบหนี้แล้ว พบว่าขาดทุนแทบทุกวัน
“ไม่ไหวแล้ว ต้องกู้หนี้ยืมสินเขามาลงทุน จากคนที่เคยขายของได้มีเงิน กลับต้องมาเป็นคนมีหนี้สิน จับโน่นชนนี่ใช้หนี้เขาไปวันๆ”
และบอกว่า “และรัฐบาลไม่ใช่เอาแต่กู้ๆ ทำแบบนี้ต่อไปลูกหลานจะลำบาก เราไม่อยากให้เป็นแบบนี้”
ด้วยความคิดดังกล่าว ป้าแดงจึง “เข้ามาร่วมกับเขาตั้งแต่วันแรกเลย”
เมื่อถามว่าไม่กลัวหรือ คำตอบคือ “ไม่กลัวหรอก เสื้อแดงไม่มีอันตรายหรอก ไม่เคยมีการทำร้ายใคร เราทำตามกฎหมาย ความรุนแรงของเราไม่มี เห็นไหมว่า ไม่ว่าเสื้อแดงไปทางไหนก็จะไม่มีปัญหา ป้าจึงเดินทางไปร่วมกับเขาทุกๆที่ ไม่ว่าจะเป็นเชียงใหม่ หรือจังหวัดอื่นๆ”
ส่วนป้าวรรณา บอกว่า “อยากให้เป้าหมายของการชุมนุมสำเร็จ ต้องการ ให้รัฐบาลคืนอำนาจสู่ประชาชน ไม่ใช่เอาแต่ปราบประชาชน ทำอย่างนี้เรายอมไม่ได้หรอก” และย้ำว่า “เราไม่อยากให้เกิดความรุนแรงอะไรเลย เพราะเราคนไทยด้วยกัน”
แทบไม่ทันสิ้นเสียงป้าวรรณา เสียงปรบมือดังเกรียว หันไปทางต้นเสียง พบว่ามีกลุ่มคนเสื้อแดงจำนวนหนึ่งเดินเข้ามา ได้ยินเสียงตะโกนต้อนรับว่า “ยินดีต้อนรับชาวเสื้อแดงลำพูน” กลุ่มคนที่เดินเข้ามาโบกมือรับ แล้วเร่งเดินผ่านไป
สำหรับภาระแม่ครัว ด้วยความรับผิดชอบต่อหน้าที่ ป้าวรรณาบอกว่า “ไม่อยากทิ้งงานไปเลย ไม่อยากกลับบ้าน เพราะอยากดูแลเรื่องอาหารไม่ให้ขาดตกบกพร่อง”
ใกล้ๆกับป้าวรรณา ป้าไหมแม่ครัวอีกคนหนึ่งหันมาบอกว่า “ถ้าแน่จริง รัฐบาลทำไมไม่คืนอำนาจให้ประชาชน ให้ประชาชนเลือกตั้งเข้ามาใหม่ เราก็นักเลงพอเหมือนกัน”
แล้วเสริมว่า “ป้ามาช่วยเหลือตั้งแต่แรกเลย ทนไม่ได้จึงออกมาช่วย อยู่ไม่ได้แล้ว เราทำอะไรมันผิดไปหมด แต่พวกเขาทำอะไรก็ไม่ผิด” ป้าวรรณาทิ้งท้าย ก่อนควงตะหลิวคนอาหารในกระทะเบื้องหน้า
ความร้อนของเตาไฟ ทำให้อาหารสุกรับประทานคลายหิว แต่ความร้อนของการเมือง ประชาชนได้ประโยชน์อะไร!!!
