เธอตายในเดือนกุมภา
เวลาตะแบกบานเต็มต้น
ลมหวนระรานกลีบบางร้าวรน
ที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง
ถนนสายนั้นทอดสู่ทิศใด
ตะวันลับหายหรือฟ้าใกล้สาง
เธอปล่อยมือฉันกลางแดดแสงจาง
ถอดความฝันวางอย่างไม่ตั้งใจ
อีกไกลแค่ไหนกว่าจะไปถึง
โลกสามัญซึ่งเธอฉันฝันใฝ่
ปลายทางธรรมดา...อยู่ไม่สูงแต่ไกล
เราสู้อยู่กับใคร...คำตอบอยู่ในสายลม
เธอจากฉันไปในฤดูร้อนอันแสนเศร้า
เปลวแดดแผดเผาฝันเราปร่าขม
กี่นกเสรีที่ทุกข์ระทม
อหังการต้านลมซมร่วงอ่อนแรง
เธอคงอยากอยู่และอยากสู้ต่อ
อยู่เพื่อเฝ้ารอดูจันทร์ดวงนั้นดับแสง
สิ้นยุคโบราณสู่การเปลี่ยนแปลง
ในคืนที่ลมฟ้าแล้ง...กลิ่นฝันเธอหอมไม่รู้จาง
หมื่นแสนคำลาและน้ำตาล้านหยด
ปลุกวิญญาณขบถตื่นเต็มนครแห่งหวัง
ดั่งนกเสรีทอดร่างพลีลงเป็นทาง
จะไม่ถูกทิ้งร้างให้เก่าจางอย่างเปล่าดาย
วิญญาณนกเสรีที่เธอทอดลงเป็นทาง
จะไม่ถูกทิ้งร้าง...ให้เก่าจางอย่างเปล่าดาย
เพียงคำ ประดับความ
หมายเหตุ: แด่...การจากไปของสองผู้สื่อข่าวสาวเสื้อแดง: สุพิศ ศรีเจริญ และสลักจิต แสงเมือง
สุพิศ ศรีเจริญ
สลักจิต แสงเมือง
