ใครจะเชื่อว่า...ถึงวันนี้ ชะตากรรมของประเทศไทย...อนาคตของประชาชนคนไทย...ความพ่ายแพ้ของประชาชนที่รักในประชาธิปไตย...ความใหญ่ยิ่งของสถาบันราชการแผ่นดินที่หล่อหลอมรวมตัวกันมานานนับร้อยร้อยปี...จะมีอันแบ่งแยกแตกออกไปหรือไม่ประชาชนคนไทยหลายเฉดสี...ที่แบ่งแยกแตกตัวออก
จากกัน...เพราะใช้หูฟังความกันคนละความ..และเชื่อกันไปคนละทาง...ที่ต่างพร้อมจะเผชิญหน้าเข่นฆ่ากัน...แค่มันใส่เสื้อกันคนละสี...ผู้แทนปวงชนแห่งรัฐสภา...ที่ต่างเข้ามาทำหน้าที่ประหัตประหารกัน...ผู้มีอำนาจเหนือกว่า...ใช้อำนาจอันได้มาตามอำเภอใจ...แปลงกงจักรให้เป็นพวงมะลิมาลัย...แล้วใส่ไข่แต้มสีให้ดอกบัว...คือความชั่วปลอมแปลงผู้มาจากการแต่งตั้ง...อ้างแอบว่ารักชาติประชาชนชื่นชม...กระทำความระยำอย่างต่อเนื่องกับผู้มาจากประชาชน...ยกตน
ข่มท่าน...อ้างว่าตนนั้นโปร่งใสกระจ่างตา...เที่ยวเจรจาสั่งสอนผู้คนทั้งๆ ที่พฤติกรรมถูกขุดมาประจานครั้งแล้วคราวเล่า...แต่มันก็ยังรับบทเตมีย์ใบ้...ไร้ตาปราศจากหู...ย่างเยื้องถอดแบบเจ้าจอมหม่อมห้าม...ผู้เติบโตมาจากการค้าขายผู้ยังชีพอยู่บนกำไรขาดทุน...ปลอมแปลงตนเป็นคนการเมือง...ผู้มั่งคั่งควักตังค์ตั้งพรรคการเมือง...เปลี่ยนผู้รับใช้ประชาชนให้เป็นสินค้า...เปลี่ยนศรัทธาให้เป็นการซื้อขาย...เป็นรัฐบาลก็กำไร...เป็นฝ่ายค้านก็ขาดทุน...พรรคการเมืองบ้าน
ไทย...กลายเป็นบริษัทจำกัด...เหมือนจดทะเบียนที่กระทรวงพาณิชย์...ค้าขายแม้แต่ตำแหน่งแต่งตั้ง...ล่อกันตั้งแต่ปลัดยันซีต้น...งบประมาณรายจ่ายวันนี้ซื้อขายกันเป็นแพ็กๆ กำเงินมาจ่ายล่วงหน้า...แล้วเอากระดาษกลับไป...บางท้องที่ผู้กำกับตำรวจใหญ่...จ่ายกันเป็นล้าน...ตุลาการสถาบันศักดิ์สิทธิ์...เคยเงียบขรึมงามสง่า...การเมืองผ่าเหล่าผสมใหม่...ของเก่าเป็นตุลาการของใหม่เป็นตุลากู...สมสู่อยู่กับอำนาจรัฐ...จัดตำแหน่งปรุงแต่งคดี...บ้านเอ๋ย เมืองเอ๋ย...ไม่
เคยมีก็เกิดขึ้นมาได้...ทั้งหลายคือความจริงประเทศไทยวันนี้...เป็นมะเร็งก็ขั้นสุดท้าย...เป็นหวัดใหญ่ก็ขาวโพลนไปทั้งปอด...คนแก้ได้มีสหายเดียว...อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ...มีคาถาเดียวคือ...ยุบสภาครั้งที่ 13 แจกอำนาจกลับไปที่ประชาชน...ให้ 64 ล้านคน...เลือกอนาคตของตนเอง...อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ...ท่านคือผู้กุมชะตากรรมของแผ่นดิน
