แล้วมันจะเป็นอย่างไรต่อไป....คำๆ นี้มาแทนคำว่า...สวัสดีของคนไทยไม่มีใครสวัสดีใคร.เพราะทุกๆ คนรู้ว่า..คำว่าสวัสดีนั้นมาจากประเทศนี้ไปนานแล้ว..หรือตั้งแต่..สงครามสีได้ถือกำเนิดขึ้นมาบนแผ่นดินไทยทุกคนรู้ว่ามันเกิดขึ้นมาแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันจะจบลงเมื่อใดทุกคนรู้ว่ามันจะต้องเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นแต่ดูเหมือนว่า...ยิ่งวิ่งหาทางออก..มันก็ยิ่งตีบตัน..ยิ่งขวักไขว่กันเท่าไหร่..มันก็ยิ่งวุ่นวายเพิ่มขึ้น..บ้างก็เปรียบกับลิงแก้แห...ยิ่งแก้มันก็ยิ่งพันกันยุ่งเข้าไปอีก..ทุกคนเห็นแต่ปมบนเส้นเชือก แต่ไม่มีใครหาปลายทั้งสองด้านของมันพบ..ทุกคนรู้ว่าทางแก้ปมบนเส้นเชือกจะต้องหาปลายเชือกให้พบเสีย
ก่อน..แต่ยิ่งหามันก็ยิ่งหายเหมือนควันทุกคนได้กลิ่นแต่ไม่มีใครเห็น..มันมาจากทุกทิศทุกทาง จากข้างล่างและข้างบนยิ่งสูดดมหาจุดก่อเกิด กลิ่นมันก็ยิ่งแรงขึ้นทุกวัน แต่มันอยู่ที่ไหน..บนฟุตบาทข้างถนน..บนสภาบนหรือสภาล่างในพรรคหรือกองทัพ..ฯลฯมันเป็นกลิ่นของความเศร้าและความตาย..ทุกคนรู้ได้ว่าถึงวันหนึ่งมันจะต้องเกิดขึ้น..รู้แต่ว่าไม่วันหนึ่งก็วันใดข้างหน้า..แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหน..วันที่คนไทยกับคนไทยจะต้องแพ้ชนะต่อกัน..แต่มันไม่รู้ว่าใครจะชนะใครจะ
แพ้..แพ้แล้วเป็นอย่างไรชนะแล้วเป็นอย่างไร..วันมหาวิปโยคที่ว่าเศร้าสุดแสน...ยังเป็นแค่จุดเล็กๆ บนผ้าผืนใหญ่..ตายเพราะสึนามิของคนไทย..แทบจะกลายเป็นของเล่น..กับกองศพเบื้องหน้า..ทุกๆ ฝ่ายกำลังคิดตรงกัน..ไหนไหนก็ไหนไหน...ก็ให้มันเห็นดำเห็นแดงกันซะที... ไม่ชนะไม่เลิกราจะตายกันเท่าไหร่...มือที่ลั่นไกฆ่า..จะฆ่าได้นานแค่ไหน..นี่แหละ แผ่นดินที่เราๆ ท่านๆ อยู่อาศัย..แผ่นดินที่กำลังเปลี่ยนไป และจะเปลี่ยนไปตลอดกาล
