มันจะถามกันไปทำไม....ทุกครั้งที่เจอเขียวใหญ่..ว่าจะมีปฏิวัติหรือไม่....แล้วคำตอบมันก็ซํ้าซาก...ปฏิวัติแก้ปัญหาชาติไม่ได้..จะไม่มีการปฏิวัติ...ถามกลับกันไว้ตรงนี้...หากจนถึงวันนี้..พลเอก สนธิ บุญยรัตกลิน..ยังเป็นหัวหน้าคณะปฏิรูปการปกครองแผ่นดินอยู่..จาก19 กันยายน 2549 มาจนถึง มกราคม 2553ถาม...
เขากับคณะปฏิวัติของเขา...ยังจะมีตัวตนอยู่หรือไม่..32 ปีที่ผ่านมา...หลังวันมหาวิปโยค...เผด็จการแปลงกาย...ใช้พรรคการเมืองมาห่อหุ้ม..แต่พอถึงพฤษภาทมิฬ..ถึงความพยายามจะยังให้เป็นอย่างเก่า...แต่ประชาชนก็ไม่ยอม..ปฏิวัติ 19 กันยายน 49 ไม่ถึง 6 เดือน..กองทัพกับประชาชนก็เกือบจะทำสงครามต่อกัน..เพียงแต่ว่าเป็นกองทัพของรัฐบาล...และมีวันเลือกตั้งชัดเจน..สงครามประชาชนจึงไม่เกิดขึ้น...แต่วันนี้ไม่ใช่...รัฐบาลเป็นของกองทัพ..และประสพกับความล้ม
เหลวจากการบริหารราชการแผ่นดิน..ประชาชนรู้และตามทัน...หลัง 19 กันยายน 2549....ได้มีการรัฐประหารอีก 2 ครั้ง...ครั้งแรกเมื่อ นายสมัครสุนทรเวช ต้องออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี..และครั้งที่ 2 เมื่อ นายสมชาย วงศ์สวัสดิ์ หลุดจากตำแหน่งประเทศจ่อมจมลงสู่ความล้มละลาย....ประเทศกลายเป็นสมบัติและกำปั่นเงินของ..บริษัทยักษ์และนามสกุลใหญ่..ไม่กี่สกุลวงศ์..งานก่อสร้างราคาหมื่นล้านแสนล้าน..เป็นของ..นักลงทุนขี้ข้าทหาร..ฯลฯ3 ปีผ่านไป..
ฝ่ายประชาชนผสานเข้าหากันอย่างแนบแน่น..ใช่แต่ประชาชนคนชั้นกลางและชั้นสูงผนวกกันเข้ามา..ข้าราชการทหารเก่ารวมตัวกันเข้าเป็นกองกำลัง..เขาเหล่านั้นไม่รอให้ชาติพัง....แล้วพวกเขาก็จะพังไปกับชาติ....แต่พวกเขาจะพังชาติเพื่อสร้างชาติขึ้นมาใหม่...ชาติที่แตกต่างจากชาติที่เป็นอยู่...ชาติที่ประชาชนต้องสู้เหมือนผึ้งที่ช่วยกันสร้างรัง..ชาติที่จะไม่มีวันพังเพราะตั้งอยู่บนความเสมอภาคและภราดรภาพ..ไม่มีใครอยากจะให้เป็นไปเช่นนั้น..ทำอย่างไร..
เราจะไปถึงชาติในความฝันโดยไม่ต้องพังชาติ..ทำเช่นใดความเสมอภาคและภราดรภาพ..จะเกิดขึ้นได้โดยไม่ต้องผ่านการบาดเจ็บล้มตายของผู้คนมันจะถามกันไปทำไม...ปฏิวัติจะเกิดหรือไม่..มันกลัวกันไปทำไม...ใครจะเป็นคนทำเพราะปฏิวัติ..ก็คือการโยนไฟใส่ถังนํ้ามันที่กำลังรอไฟ...พืชพันธุ์แห่งประชาธิปไตย..มักจะเจริญที่สุดเหนือหลุมศพของเหล่าทรราชย์
