ระหว่างการ ได้เป็น นายกรัฐมนตรีกับการเป็นนายกรัฐมนตรี...นั้นหากมองและกล่าวถึงมันอย่างผิวเผินแล้ว...ก็แทบจะแยกแยะไม่ได้ว่า...ระหว่างการ “ได้เป็น” กับการ“เป็น” นายกรัฐมนตรีนั้น...มีอะไรแตกต่างจากกันแต่หากเจาะจงลงกันไปถึงรายละเอียดแล้ว จะมีผลลัพธ์ที่แตกต่างกันอย่างมหึมา...ดูอย่าง อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ...จนถึงขณะนี้...เขายังแค่ได้เป็นนายกรัฐมนตรี...1 ปีที่ผ่านมาเขาเสียเวลากับการมองหน้านายกรัฐมนตรีในกระจกบนโต๊ะเครื่องแป้งหรืออ่างล้างหน้าใน
ห้องนํ้าเขาแทบไม่รู้ด้วยซํ้าว่า...นายกรัฐมนตรีนั่นเขาเป็นกันอย่างไร...เขายังจำกัดบทบาทของเขาไว้กับการได้เป็นนายกรัฐมนตรีเขาเสียเวลาไปมากมายกับการเที่ยวรับใช้คนที่ทำให้เขาได้เป็นนายกรัฐมนตรี...และเสียเวลาที่มากกว่าเพื่อไล่ล่าทำลายคนที่อาจจะกลับมาทำให้เขาไม่ได้เป็นนายกรัฐมนตรีถ้า อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ...เสียเวลา 1 ปีไปกับสิ่งนี้...เราคนไทยทั้งหลาย ก็เสียเวลาเท่ากับ 64 ล้านเท่าของเวลาที่อภิสิทธิ์...ได้เสียไปกองทัพที่ประกอบรัฐบาลอภิสิทธิ์
เวชชาชีวะขึ้นมา...ยังต้องทำหน้าที่เป็นไม้คํ้า...ให้กับคนที่ได้เป็นนายกรัฐมนตรีอยู่ตลอดเวลาและทำท่าจะตลอดไป กองทัพต้องขบคิดใคร่ครวญอย่างหนัก กับการหันปากกระบอกปืนเข้าใส่ประชาชนคนที่เสียภาษีเพื่อพวกเขา...คนที่เสียภาษีที่จะซื้อกระสุนปืนมาใส่แล้วให้กระสุนนั้นลั่นออกมาเจาะหน้าอกประชาชนผู้นำแห่งกองทัพรู้ว่า...ทันทีที่กองทัพหยุดประชาชนไม่ได้...เขาจะกลายเป็น ครอมเวลล์แห่งอังกฤษเป็นมุสโสลินีแห่งอิตาลี...ฯลฯผู้นำแห่งกองทัพรู้ว่า...กอง
ทัพจะหยุดฟังคำสั่งของเขา เมื่อศพของประชาชนกองพ้นพื้นถนนและเลือดไหลไปท่วมท่อระบายนํ้า...ผู้นำแห่งกองทัพเชื่อว่า...ประชาชนต่างหากที่เขาต้องดูแลรักษา...ไม่ใช่รัฐบาลแม้จะเป็นรัฐบาลที่เขาสร้างมันขึ้นมาปีที่จะถึงข้างหน้า...ถึงเวลาหรือยังที่ อภิสิทธิ์เวชชาชีวะ...จะเป็นนายกรัฐมนตรีตรี...เลิกซะทีกับการ“ได้เป็น”เป็นนายกรัฐมนตรีนั้นง่ายกว่าการ “ได้เป็น”แค่หยิบ “หนูตาย” ออกจาก “กล่องรองเท้า” ยังทำไม่ได้...จะเป็นมันไปทำไม...นายกรัฐมนตรี
